Bir Yaprak Gönder Bana...

Bir yaprak gönder bana
Bir koruluktan koparılmış olsun
Hiç değilse evinden yarım saat ötede
Sen oraya dek yürür güçlenirsin
Bense kalkar teşekkür ederim sana
O güzel yaprak için…

Yaprakları oldum olası sevmişimdir.Yaprakları çok sevdiğimi bilen bir dostumdan bir gün bir kargo gelmişti. Kargoyu açtığımda iç içe kutular,her kutuyu açtığımda içinde ayrı bir kutu.
En son kutuyu açtığımda içinde müzik kutusu çıktı. Ama en önemlisi müzik kutusunun içine yerleştirilmiş kuru yapraklar vardı.

Özellikle yaprakları görünce gözyaşlarıma hakim olamamıştım. Bir kaç yıl öncesi gözlerimin önünde bir film şeridi gibi geçti.

Aynı işyerinde tanışmıştık bu güzel dostumla. Elime geçen her kağıda, her deftere, takvime. Nerde boş bir kağıt görsem Bertolt Brecht’in ‘’Bir Yaprak Gönder Bana’’şiirini yazar dururdum. Gün geldi, zaman ayırdı birbirimizden.
Arkadaşım telefonda bu şiiri ağlayarak okumuştu bana,
- Dayanamıyorum sensizliğe nereye elimi atsam bu şiir, demişti.

Kimi zaman bir duygudur yaprak. Dostun eli değmiş, kokusu sinmiştir yaprağa. Yeşil yeşil tomurcuklanırken dallarında yüreklerde umut olmayı da ihmal etmemiştir.

Kimi zaman yüreğimizi saran sıcacık bir aşk olmuştur, sevgi olmuştur.

Kimi zamanda küçücük bir rüzgara yenik düşüp savrulmuşlardır yapraklarını dört bir yana.
O kadar özenle,büyük bir emekle yeşillenirken dallarında sadece ufacık bir rüzgara yenilmişlerdir.

Ortada ne aşk kalmıştır ne sevgi,ne de umut…