Bir Yaprak Düştü Şiiri - Ahmet Özdemir

Asıl o yaprak düşünce,
Yandı yüreği cayır cayır.
Kesildi dermanı, eğildi;
Benliğini sardı kapkara bir düşünce.
Kuşkusuz o ulu çınar değildi.
Görkemli mi? Hayır!
Gönül bahçesinde;
Kendince bir ağaçtı.
İnce ince, dal dal uzadı yeterince.
Dallarında desen desen yapraklar açtı.
Yapraklarınca canları, dostları vardı.
Ardı gelmez sanırdınız,
Başında esen sevgi meltemlerinin.
Hışır hışır, şıkır şıkır gecesi, gündüzü her anı.
Onca yaprağın arasında biri vardı ki,
En cananı, en candanı!
Alımlı mı alımlı, bağlı mı bağlıydı...
Öz suyu sevgiydi, sunduğu sevgiydi,
Bir muhabbet kuşu gibiydi.
Uşşak şarkılarına katılan yıldızlardı, aydı.
Cümle dost, cümle yaran bir yana;
O bir yanaydı!

Yaşamın gerçeği buydu.
Dünya dünya olalı yinelenen oyun buydu.
Keder bir kez daha sahneye koydu;
Kimileri kurt oldu, içini oydu.
Bir hoyrat rüzgârdı kimileri;
Başına üşüştüler.
Önce yapraklar birer ikişer düştüler.
Üçer beşer, beşer onar tükendi;
Aralarında birkaç yapraktı ki;
Direndi,
Boralara, kasırgalara, tipilere direndi;
Titredi, sallandı, savruldu, tutundu direndi.

Ve bir gün, apansız birini daha yendi;
Vefasızlığın fendi.
Ki, en candanıydı yapraklarının, en cananı
Toprağa düşünce;
Yandı yüreği cayır cayır
Kesildi dermanı, eğildi.
Benliğini sardı kapkara bir düşünce,
Kuşkusuz o ulu çınar değildi.
Görkemli mi? Hayır!
Gönül bahçesinde;
Kendince bir ağaçtı.

17 Eylül 2004 Altınoluk-Fener