Bir Yanım Sen Şiiri - Etem Karaüzüm

Coğrafyanın bir yanı sen,
Öbür yanı ben...
Birlikte uyuduk,
Aynı sabahlara uyanıp,
Güneşi birlikte gördük.
Gün oldu birlikte öldük.

Aynı Fırat'ta yıkandık,
Aynı Dicle'den içtik kana kana.
Farklı dillerde olsa da,
Aynı şarkıları söyledik.
Benzer ağıtları yaktı analarımız,
Aynı ninnilerle uyudu bebelerimiz,
Aynı kefene sarıldı atalarımız.
Saymakla bitmez ki ortak yanımız...

Dağın güneyi sen,
Kuzeyi ben.
Sen Mezopotamya'sın,
Ben Anadolu.
Dün arkamdan hançerlettiler beni sana,
Bugün;
Bomba yağdırdılar üstüne
Hava sahamdan.
Öldünüz...
Ve bunun için bir daha öldünüz.
Tıpkı;
Arkadan hançerlenen dedem gibi.
Biz de iki defa ölmüştük.

Sen ve ben,
Aynı oyunun piyonları,
Aynı filmin figüranları olduk.
O topraklarda dedem de ölmüştü,
Sen de öldün.
Ama soramadık onlara.
Bir el kapattı ağızlarımızı.
Kimdi onlar?
Niçin geldiler?
Ne işleri vardı?

Ve bu suskunluğun sonucu;
Mezopotamya idam sehpasında,
Anadolu ağlıyor.
Dicle baygın,
Fırat kan akıyor.

Kaf Dağı'nın ardındaki,
Zümrüt-ü Anka kadar uzaksın.
Kimbilir belki bana,
Benden daha yakınsın.
Sen Mezopotamya, ben Anadolu,
Bir yanım sensin.

04.11.2003
Gölbaşı