Bir Yanı Hep Çocuk Kalmıştı

Suskun bir gecede tanıştı dünyayla
Yağmurların eşliğinde,
bir Nisan ayında.
Daha gözleri açılmadan
başlamıştı ağlamaya.
Doğarken neden ağlar insan,
anladı sonralarda.
Dışarıda bir dünya vardı;
düşlediğinden bambaşka
İnsan denen yaratığı
salmışlardı ortasına.
Anlayamamıştı ilk bakışta
Sığmamıştı pembe düşlerine
bu kara dünya.
Yoktu karası; gözbebeğinden başka
Keşkesi yoktu! Sonrası yoktu!
Şimdiydi onun zamanı.
İçinde yere göğe sığmaz sevgisiyle
o hep, şimdilerde yaşardı.
Aklına eseni o an koşup yapardı.
O zaman anlamıştı belki de
zamanının bir gün ondan çalınacağını.
Dünyasını sınırlayan gardiyanlar değildi insanlar,
Çocukça bir gülümseyişti bakışlar.
Ne zaman ki gözler çevrildi üzerine
Bakışlar gardiyan oldu,
insanlar demir parmaklık...
Ne zaman ki biri ona
'büyüdün artık' dedi
cevapsız sorular üşüştü başına.
Gözleri küçüldü o anda,
gözbebekleri büyüdü.
tırmanamadı artık
dilediğince ağaçlara
Oysa ne güzeldi dalmak
İsmet Dede'nin ağaçlarına.
Çocukça kocaman açamadı artık gözlerini
Oysa ne de merak ederdi
gördüğü her şeyi.
Şimdi İsmet Dede de yok artık ağaçları da
Merakı da kalmadı artık çocukluğu da.
Yıllar sarı saçlarını
bir bir çalmaya başladı
Bal gözlerinin etrafına
yabancı çizgiler karıştı.
Dünlerinden çalınmıştı yarınları...
Yine suskun bir gece,
yağmurlar eşliğinde
Yeşile çaldı son kez bal gözleri
Ve çoktan anlatmışlardı her şeyi.
Bu sefer gözleri kapanmadan
az önce ağlamıştı
Ve anladı niye ağlar insan.
Yüreğinin dışına koca bir dünyayı hapsetmişti
Ve ortasındaki insan denen yaratık
ağladı ardından.
İçinde yere göğe sığmayan sevgisi vardı
Ve o hep şimdilerde yaşamıştı.
Kimselere anlatamadı,
kimseler de onu anlamadı.
Oysa bir yanı hep çocuk kalmıştı.