Bir Yangın Yürür Şiiri - Mahmut Nacar

İçimde bir ateş kaynar her zaman
Bir hayal peşinden yürütür beni
Bu hasret ne acı, bu dert ne yaman
Her gün damla damla eritir beni

Gönlüm şaha kalkar zincir vuramam
Mutluluktan yana hayal kuramam
Yürüsem gidemem, dursam duramam
Ne çare ki yerde sürütür beni

Olmuşum devasız derdin sahibi
Dert yazmaktan bizar ettim katibi
Dağların başına sis çöker gibi
Kederle, hüzünle bürütür beni

Vefadan nasipsiz güle düşerim
Uçamam göklerde, göle düşerim
Peşinden giderken çöle düşerim
Su vermez bir yudum kurutur beni

Ufukta ağaran şafak ararım
Kıraç yollarında sulak ararım
Gönlüne girmeye yolak ararım
Eşikten, sofadan kürütür beni

Ufukların rengi hep akşam olur
Bana bu hüzünlü çehre nam olur
Çile olur, keder olur, gam olur
Her gün biraz daha çürütür beni

Gel diye yoluna inci saçamam
Git deyip önüne yollar açamam
Seğirtsem tutamam, kaçsam kaçamam
Gözleri dört yandan kuşatır beni

Yüreğime doğru bir yangın yürür
Ne toprak kapatır, ne su söndürür
Bazan beni bir noktaya döndürür
Bazan dağlar kadar büyütür beni

Gönül bir yarayla onu terk eder
Ne geceyi, ne gündüzü fark eder
Önce sırılsıklam tere gark eder
Sonra buza döner, üşütür beni

Bilemem bu hayal kaybolmaz niye
Bırakmaz yakamı dönem geriye
Ardından koşarken öleyim diye
Ufuktan ufuğa uzatır beni