Bir Yangın Şiiri - Alaaddin Emre

sonumuz bir yangın oldu işte
yas üstüne yaslara boğulduk
her gün bir acı daha bırakıldı yüreğimize
tuzlu gözyaşı yağmurunu tattık
tohumlardan tohumlara serpildik
kaç kişi kulak verdi ki sesimize
ışıl ışılken ortalık
yaşadığımızdan kaç kişi haberdardı ki

şimdi yıkıntılar ordusu meydanlarda
kendi kendine bile sığınamayan
ayrıklıklar girmiş aralarına
artık durağanlıkla büyülenmişler
yeşeremiyor bir sevinç bir mutluluk
bir anlayış bin farklılık sunuyor
bütünleşemiyor sesler
akşamın karanlığıyla herkes evlerine çekiliyor
sessizce sessizliği taşıyorlar filelerinde

yitik bir kuş dolaşıyor havada
sonra o da bir kez daha yitiyor
yitip yitip aydınlığı bitirip

gece bir ten alışkanlığını çağrıştırdığında
bir kadın yelkenleri açıyor
bir erkek rüzgâr olup hız veriyor gemiye
yoğunluktan incelikten yoksun bir başarıyla
sürgünde ölen bir aydın gibi
gömülüyor sessizce ne varsa denize

unutuluşun uykulu kasabası
kapılarını açıyor esmer yüzlere
ne ki sular akmıyor çeşmelerinden
bir öpüş ki bitkin bir güneş gibi
konuyor dudaklara tatsız

uyanmasının zamanı gelmedi mi sizce
bu küçük çocuğun diri memelere sarılmasının
sırası değil mi iri gözlerini açmasının

ırmak uzun girense çoktur
su damarları açar yavrucuğum