Bir Yalnızlık Öyküsü

BİR YALNIZLIK ÖYKÜSÜ/SEVGİ/SİZ ÇİÇEKLER

Güneş kavururken çatlayan kuruluğunda suya hasretti toprak...Günlerden hangi gün olduğu belirsizdi.Yalnız hissediyordu kendini; sararmış, küskün, kırgın...Yol boyunca gözlerini gezdiriyordu anlamsızca etrafta...Yaprakları cılız,renkleri solgun, tohumları kuruydu...Kimsenin farkında olmadığı bu zamanda şimdi ne kadar çaresizdi.
Çiçeğimizin öyküsü yıllar önce toprakla buluşturan bir çocuğun avuçlarında başlamış..O zamanlar her yerde insanlar evler bahçeler varmış...Çocukların oyunlarında şenlenen bahçeler...Öyle bir günde bir çocuğun avuçlarından yol kenarına dökülen tohumlar,yağmurlarla ıslanarak filizlenmeye başlamış..Böylece dünyaya merhaba demiş bizim çiçeğimiz..

Gökyüzünün maviliğini görmüş önce kamaşan gözlerinde.Sonra gecenin sabahlara uyanışı gibi yaprakları dönmüş tomurcuklarından güneşe..Sevimli canlı mutlu bir çiçek merhaba demenin güzelliğinde karışmış doğanın bin bir renklerinin arasına...

Gündüzlerin aydınlığı karışınca gecelere uykuda güzelleşirmiş..Tan yelinin serinliğinde çiğ tanelerinde uyanış olurmuş toprağa düşerken katreleri..Çiçeğimiz çok mutluymuş o zamanlar...Gururla, ince ince dokurmuş zarafetini.Toprağa tutunan ayakları suyun serinliğinde can özüne dönermiş ep böyle geçecek derken...

Bir gün makineler gelmiş bahçelere...Önce yeşiller yitirmiş renklerini, sonra insanlar seslerini..Çocukların sesleri gelmez olmuş bahçelerden..Derinlerde sadece siren sesleri…
Yol ortasında kala kalmış; yalnız, şaşkın, mahcup, korkak...Yitirmiş renklerini...Ağlamaklı çiğ tanelerindeki özlemlerini..Yol kenarında terk edilmiş bir bebek gibi... Arada sırada kanat çırpan serçelermiş tek dostlar...Arada bir kelebekler uğrarlarmış bir günlük ömürleri bitmeden önce...Çiçeğimizin dilleri suskunmuş...Konuşmak istediği zaman rüzgar delice savururmuş yalnızlığında yorgun yılgın bedenini..
Aylar mı geçmiş, yıllar mı karıştırmış günlerini...Sevgiye muhtaç, suya muhtaç; dokunacak bir ele, sevecek bir cana,yalnızlığına ortak olacak bir nefese muhtaç geçmiş günleri..

Renklerini istiyormuş çiçeğimiz artık.İstiyormuş ki sevsin birileri..İstiyormuş ki yapraklarına dokunsun sevgi...Konuşsun, dil döksün anne gibi...

İstiyormuş ki hayran hayran baksın birileri anlatamsın güzelliğini.İstiyormuş,İstiyormuş...

Bir gün güneşin kavurduğu, umudunun tükendiği bir anda bir ses duymuş derinden..Son gücünü toplamış çiçeğimiz göz gezdirmiş etrafa.
Yol kenarına oturmuş yorgun bir adam görmüş.Başı önde, bezgin bir adam!
‘’Neden yüzü gülmüyor ama? ‘’ demiş çiçek merak ederek…
Suskun adama seslenmiş:
-Şştt; bakar mısınız!
bir sağa bir sola bakmış adam ama görememiş kimseyi..Başı yine önünde devam etmiş düşünmeye..
Bir daha seslenmiş çiçek:
- Şşşt; bakar mısınız?

Bu kez görmüş adam çiçeği,şaşkın şaşkın bakmış ona.
Bana mı sesledin demiş, çiçeğe adam.
Evet, demiş çiçek ve ‘’Merak ettim seni kimsin diyerek? ‘’diye söylenmiş
Adam, şaşkınlığını attıktan hemen sonra ‘’ Benim adım Sevgi! ’’ demiş.
Çiçek şaşırmış:
-Sevgi mi! İyi de,neden üzgünsün?
Çok yorgunum,,demiş Sevgi.
Çiçek ‘’Neden yorgunsun ki ‘’diye bu kez başka bir soru sormuş
Sevgi:
-Artık kimse sevmek istemiyor beni de ondan!
Çiçek şaşkın şaşkın:
-Neden?
-Herkes yalnızlığına mahkum.Bu mahkumiyet tüketiyor beni!
Üzülme,demiş çiçek.
Sevgi:
- Sen neden böylesin; solgunsun, yorgun görünmektesin; hiç büyümemişin peki?
Sevgisizim,demiş Çiçek ve eklemiş ‘’Yalnızlığımda ölüyorum! ’’
Sevgi durmuş bakmış çiçeğe:
-Korkma! Bak ben geldim,sana geldim!
Gülümsemiş çiçek:
-Ben hep seni bekledim.Nerdeydin bu zamana kadar?
Sevgi hafiften çatmış kaşlarını çiçeğe.Sonra:
-Yolum çok uzundu; sesini ancak duyabildim. Demiş.
Çiçekle sevgi karşılaşmaları böyle olmuş.
Sevgi, yaprağından almış çiçeğin ve onu bir güzel koklamış.
Çiçek sevginin sıcacık ellerinden tutmuş ve onu bırakmamış.. Birlikte gülümsemişler hayata.
Ne güneş, ne yağmur,ne yalnızlık canlarını almamış.
Çiçeğin dikenleri arada kanatsa da, Sevgi onu hiç bırakmamış.
O gündür bu gündür çiçekler sevgisiz kalmazmış..Sevgi de çiçeksiz! Çünkü Sevgi,renklerinde yaşatırmış ölümsüzlüğünü..

Dilek HOKKAÖMEROĞLU