Bir Vuslat Umudu Gibi

Bütün firkatlerin özüsün sen.
Yaraların kalbime kazındığı her gecede
Adını duymayan rüzgâr bile susar.
Sensizliğin bile senden bir iz taşıdığı
Kıyamet sessizliğinde beklerim seni.
Sanki her ayrılık, sana çıkacak bir yol gibi
Dökülür içime, ağır ve sessiz...

Kendini gizleyip duran
Bir cemre gibi düşersin içime,
Gözle görünmeyen ama ruhu kavuran,
İlkbaharın habercisi değil,
Bir yeniden doğuşun fısıltısı gibi.
Her seher vakti,
Gözlerimin içine sessizce konan
Bir rahmet damlası gibi inersin yüreğime.

Her seherde,
Bir çiçeğin açmadan önceki susuşunda
Saklı bir dua olur adın.
Gül sabretmeden açmaz ya,
Sen de kalbimde
En derin sessizliğin ardından
Anlam kazanırsın.
O açmamış goncadaki sabır gibi,
Kırılmamış bir ışık gibi beklersin
Zamanın eşiğinde...