Bir Veda Ritüeli; Ölümler Güzeldir

Ben çok fazla kaldım bu hayatta,
Düşler sakladım kendi düşüşlerimde,
İnanmadım aşklara ve inanmaya inanmaya aşık oldum sahibinden kiralık bir adama.
Bütün nefesimle şişirdiğim umutları söndürdüm tek tek,
Üzülmedim nefesimin boşa gitmesine.
Dileklerinden kestim ruhumu,
Akıttım kanımı ve ağır kanamalı hayatlar bahşettim kimsesizliğime.
Gözlerimi oydum yuvalarından, bebeklerim rahat etsin diye.
Kimseden gitmedim, gidenlerden de kimse gelmedi zaten geri,
Bir yalnızlık hediye ettim kendime, o günden beri de gelemiyorum kendime.

Ben çok fazla kaldım bu hayatta.
Tek düzene tâbi, çift kişilik birliktelikler yaşadım.
Dudaklarımla duydum bir adamın kalp sesini.
Ellerim... Ellerim çok iklim değiştirdi ve ustaca kirlendi tenim.
Tanrı'ya meyledip, gözlerimden yağdırdım şehrin yağmurlarını,
'Yıkılmadım, ayaktayım! ' diye diye yıkıp geçtim ayaklarımla cenneti.
Sokaklarında kayboldum sevdanın,
Kuşlara özenip, ıssız evlerin çatılarına bıraktım pisliğimi.
Kayboldum herhangi bir sevdanın aşka çıkan çıkmaz sokaklarında.
Öldürdüm içimdeki çocuğu darağacında,
Bir Deniz'den geçerken devrim oldu adım.

Ben çok fazla kaldım bu hayatta.
Canlı cesetler biriktirdim,
Yürüdüğüm yolların kenarlarına 'dilenci' diye sattım hepsini,
Beş para etmedi/m.
Suya yazı yazdım ya da güneşe dokundum bir aşkın ardından.
Kimseyi inandıramadım uçtuğuma!
Şimdi uğruna şehirleri terk ettiğim bir aşkın ızdırabında boğuluyorum mesela.
Ve her gece tekrarlıyorum bu veda ritüelini,
Yavaş yavaş ama hissede hissede öldürüyorum bütün güzellikleri.
Birkaç 'el' sonra kendimi sırtımdan vuracağım.
Hakkınızı helal edin aşklarım.

18iki2011 | 20:27
MerveCeylan.