Bir Veda Şiiri - Şairin Sesi Ayhan

Beni sana yenilmiş ama senden kurtulmuş olarak hatırla.
Gözlerinde kaybolmuş, ama yollarını unutmuş gibi.
İçinde bir anı, ama dokunamadığın bir sis gibi.
Bir zamanlar ömründe yankılanan, şimdi yalnızca fısıltı.

Hatırla, ama özleme.
Hatırla, ama dönme.
Ben, kaybettiğin değil, kendimi kazandığım yerden bakıyorum sana.

Beni sana yenilmiş ama senden kurtulmuş olarak hatırla.
Bir şehir gibi, yangından sağ çıkmış ama küllerine bulanmış.
Adımı anarken dudaklarında bir eski zaman burukluğu olsun,
Ne sevgiyle, ne nefretle—sadece uzak bir hatıra gibi.

Gittiğim yolları sayma, geri dönmeyeceğim.
Gözlerinde yitip giden bir gölgeydim, şimdi gecenin içinde eridim.
Senin bildiğin ben, en son sustuğum yerde kaldı.
Ben ise, sustuğum yerden devam ettim.

Zaman, unutuşun en ağır yüküdür insana,
Ve ben, bu yükün altında ezilmektense,
Adım adım hafiflemeyi seçtim.
Sen, beni hatırladığında eksileceğim,
Ben, seni unuttukça tamamlanacağım.

Beni sana yenilmiş ama senden kurtulmuş olarak hatırla.
Bir uçurumun kıyısında durup, atlamaktan vazgeçmiş gibi.
Gözlerinde bir ara sokak karanlığıydım, kaybolmaktan korktuğun.
Şimdi o sokaklardan çıktım, kendime giden yolu buldum.

Senin hükmün gözlerimden silinirken,
İçimde bir kent yeniden inşa edildi.
Duvarlarına adını kazımadım,
Sokaklarına ayak izlerini bırakmadım.
Ben artık senden geriye kalan değilim,
Senin bıraktığın yerde kalan hiç değilim.

Beni hatırladığında, içini burkan boşluk ben olmayacağım.
Sen, kaybetmenin ne demek olduğunu öğrenirken,
Ben kazanmanın sessiz gururunu taşıyor olacağım.
Beni sana yenilmiş ama senden kurtulmuş olarak hatırla.
Ve bil ki, en büyük zafer bazen sadece gitmektir.