Bir varmış hiç yokmuş Şiiri - Zey Nep

-susuyorum
dışım istemsiz yaşıyor.

içimde
çerağlar tutuşurken
dakikayı, saati ve günleri sayıyorum
solumdaki çatlak güneşi kucaklıyor
ıslak çarşaf gibi büzülüyorum içime
sebepsiz yere duran trenlerin
kalbimi söken siren seslerine takıldım
içime kıyan günlerin
sabahına gömdüm nankör ihanetin vakitsizliğini
bahçeyle uçup giden güvercinin kanadında
başımı koyup telaşının azlığına
sarılmak isterken çırpındığı umuda
az daha güneyli oluyordum
avucumda hüzün dünler
bir varmış hiç yokmuş gibiler

yüzümde
bir cenaze kaldırmışlığın matemi
acım uykuma dağılmış ikindinin bir vakti
şu hasır taburede otururken
geliyorsun aklıma
gecenin gümüş pullu gözleri
örtüyor üstüme kalın siyah perdesini
çocukluğumdan öksüz erguvanlar düşümde
gün boyu dikildiğim sokağın köşesinde
kanıma bastı gelip-geçenler
dönüp bir kere daha ıslak etimi okşamak istediler
bir halının üstünden çırpılmışcasına
rüzgara karışırım telaşesi ardından
çekip gitmek istedim, tüm zamanların
içinden
cebime kitap sığan gömleğimin
yakasın(d)a tanıdık bir yağmur
her şeyi bilmekten yorgun düşerken
uzanıp çaresizce inanıyorum
büyük kelimeler yalanına
bilmediğim bir göğün altında
biri adımı söylese ödüm p’atlayacak
avucumda kayıp dünler
bir varmış hiç yokmuş gibiler

şehrimin suskunluk kıyısında
yüreğimden sökerken gözlerimi
yüzümü silsem, vakitler ölür kendiliğinden
mavi köpüklerin kefen giydirdiği denizin
uçsuzluğunda
kıyılarca bekledim seni
yerli yerinde değildi hiç bir şey
a’dan önce gelen harfi yitirdiler
küfürlü ağızlarda gezen kulaklarım
bir ses yitimi
unutkanlık düşmüş peşime
yarım asırlık ömrümden
yaşımdan başka buruk bir acı
yarınım yokmuş gibi
serçe parmağından tuttum sesimin
dilimin ucunda yine o şarkı
etraf pazar yeri
avucumda dünü olmayan günler
bir varmış hiç yokmuş gibiler

Zeynn