Bir Varmış Çok Yokmuş

Akşam güneşi vururken sahipsiz kaldırımlarına kenar sokakların
Bir rüzgâr sürüklüyor gölgemi ardımdan

Gitmek, ne kadar edebi olabilirse, şimdi
O kadar şairane bir şekilde gidiyorum bu sefer
Paslı merdivenlerini okşayarak bir şehrin
Çiçekli çocuklarına bakarak, kimsesiz kimselerin
Gözlerinden gözlerimle öperek yorgun kimliksizlerin
Hiç sevilmemiş kadınların sessiz sitemlerini koklayıp da gidiyorum.

Biliyorum, dudaktan çıkan bazı sözler,
Her kim duyarsa duysun, tek bir kişi için söylenir
Her şarkı aslında ve tek ve yalnızca bir kadını anlatır.
Her erkek bilerek ya da bilmeyerek ya da bilmezden gelerek,
Farklı kelimeler, aynı çıkmazlar ve benzer sözlerle
İçinde hep ve tek bir kadını yaşatır.
Ki kadın bazen yalnız bir kadın,
Bazense bir ispinoz, bir paslı merdiven, bir alacakaranlık, bir allah’tır.

-Bunları biliyorum, bunları söylüyorum, sahi bunlara inanıyor muyum? -

Bunları biliyorum, biliyorum ve giderken, sessiz olmaya özen gösteriyorum
Başka şarkılarla başka kadınları da yanımda götürmek istemiyorum.
Başka kadınların şarkılarında aynı rolü üstlenmek istemiyorum.

Kendiyi bırakamıyorum ama geride,
Türlü engeller koyuyorum önüne, yolumu değiştiriyorum bulamasın diye misal,
Bazen bir kuytuya saklanıp bekliyorum bir süre, karanlıklara sığınıyorum bazen
Lakin kurtulamıyorum kendi(m) den.
Kendi(m) den, kendi gölgemden.
Ve bu, gidişimin tüm şairaneliğine gölge düşürüyor.
Kendi gölgem, bana gölge düşürüyor! Bu hiç iyi değil.
İnsan her şeyden kaçıyor ama kendinden kaçamıyor ya. İşte bu hiç adil değil. Kabullenemiyorum.

Her gidiş bir ölümdür aslında, her ölümse bir son.
İnsan bir kere ölürse mevta,
Birçok kere ölürse sonsuz olur.
Ki insan gittikçe ölür, öldükçe sonsuzlaşır.
Yani demek istediğim, insanın kafası hep karışıktır.
Boktan sebeplerle verdiği kararlara sonradan şaşaalı anlamlar yükler.
Bocalamalarına tecrübe, azgınlığına aşk, cahilliğine deha der.
Gidişlerinin üstüne şiirler yazar, sanki gitmekle gidiliyormuş gibi.
Masum(!) insanın kafası çok karışıktır, yazıktır.

Ki gitmek başlı başına aptallıktır zaten.
Kendinden gitmeye çalışır, kendini terk edemez insan.
Olsa olsa “kendi”si gider, ama kendinden gidemez insan.

Akşam güneşi vururken sahipsiz kaldırımlarına kenar sokakların
Bir rüzgâr sürüklüyor gölgemi ardımdan
Gidiyorum(z) .
Bu son.