Bir varmış bir yokmuşum

Burası ıssız, bucaksız, terk edilmiş,
Gönül yarası gibi her yer yağmalanmış,
Evsizler gibi evler yırtık pırtık olmuş,
Yüreğim darmadağın; bir varmış bir yokmuş.

Kalbimde bir sızı aynı Moğol istilası gibi,
Bu benim yalnızlığım yaşamın en dibi.
Keder, ızdırap içinde sızlanıp duruyorum,
Hayat ve berzah arasında gidip geliyorum.

Aşk mı yalnızlık mı nedir bu halim?
Belki de hepsidir ama kalmadı mecalim.
Söylediklerime kelimeler yetmiyor artık,
Gülmek, eğlenmek hiç tat vermiyor artık.

Her günüm aynı ilerliyor sanki döngü halinde,
Ruhum sanki bu dünyada değil hiçlikte.
Ot gibi bir ömür olmuş bu yaşamım,
Kimin umurunda; bir varmış, bir yokmuşum.