Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman için ...

Bir varmış, bir yokmuş...Evvel zaman içinde... Bizim aşk masalımızda böyle başlıyor sevgili. Bir gün varsın, yanımdasın tüm kadınlığınla yüreğinle... Bir gün ise yoksun, uzaklardasın, tüm yaşamışlığımızı yıkarcasına, tüm aşkımızı hiçe sayarcasına... Bir gün en doyumsuz sevgilimsin, bir gün üç kuşak yabancısın bana. Bir varsın bir yoksun hayatımda...

En son duyduğumda eşinle aranı düzeltmiştin. Her şeyin yolunda gittiğini, eski günlere geri döndüğünüzü anlatmıştın. Doğruluğunu araştırmadan inandım sana ve o an senden, mutluluğunu yıkmadan gitme kararı aldım. Ancak bunu benden önce sen başardın gibi. İyiden iyiye koptun benden, iyiden iyiye aramaz sormaz oldun. Belki de sevmez oldun...

Geçenlerde avizenin karşısında sen duruyordun. “ Nasılsın? ” dediğimde; içinde var olan mutluluğun, sevincin öyle bir yansıyordu ki sesine ve cümlelerine anlatamam. “İyiyim bir tanem sen nasılsın bakalım? ” dediğinde ise; sana verecek cevabım olmadığı için, senin mutluluğuna yetişemeyeceğim için içim burkuldu. “İyiyim sağ olasın” diyebildim.Ve bana müjdeni, o çok beklediğin anların geldiğini dile getirdin bir çırpıda. “Anne oluyorum bir tanem. Anne oluyorum” İnan ne diyeceğimi, ne yapacağımı o an bilemedim. Sevinçlerim, hüzünlerim, şaşkınlıklarım.... Hepsi birbirine girdi. Karmakarışık benliğim o an bu bedene dar geldi. Hala o günkü ruh halindeyim ve hala çıkamadım. Yazmakta bile, kelimelere dökmekte bile güçlük çekiyorum. Çünkü anneliğin ne demek olduğunu bilmem. İçinde bir can daha barındırmanın anlamını hiç bilemem. Ancak sende gördüğüm üzere annelik; Bir kadına yakışan, en güzel, en doğal, en harika ruh hali.

Şu halinle sana daha çok saygı duyuyorum. Seni daha çok büyütüyorum gönlümde ve bu yüzden senden usul usul çekiliyorum. Hayatında fazlalık, bir ayak bağı olmak yerine, sessizliğimi kıskandıracak sessizliğimle karanlığa karışıyorum. Bir gün bu varlığımın sana zarar verebileceği, mutluluğuna leke düşürebileceği kaygısıyla, gidiyorum senden. Ancak bu kaçıncı gitmeye kalkışım, seni kırıp incitişim hatırlamıyorum. Ama her seferinde, bir set çekti yüreğin yüreğime. Bana “Dur! ” demeyi hiç onurize etmedi. Hep cömert davrandı. O kadar sevgisiz görünsem de, o kutsal kalbinin derinlerinden gelen ve beni aşka, sevgiye bulayan duyguyla sarıp sarmaladın. İşte o anlarda yüzüne bakacak gücü kendimde bulamadım. Bir insan, kendisinden gitmeye kalkışan birine karşı, nasıl bu kadar sabırlı, bu kadar sevgi dolu, bu kadar sakin olabilirdi ki?

Biliyorum bu sefer bana “Dur sevgilim” demeyeceksin. Biliyorum o kutsal kalbinin derinlerinden gelen ve beni aşka, sevgiye bulayan duyguyla sarıp sarmalamayacaksın. Biliyorum sabır taşın çatladı...Ve biliyorum ki ben hayatında üçüncü sınıf bir figüranım..Ve hep öyle kalacağım...

Artık bir annesin. Artık iki can, iki yaşam, iki yürek barındırıyorsun kutsal bedeninde ve ilgilenmen gereken, hazırlaman gereken bir geleceğin var.Büyütüp, şefkat göstereceğin bir yavrun. Büyüdüm artık ben. İhtiyacım yok sevgiye, aşka... Bir başıma yüreğimi ısıtabilirim hayalinle, yada geçmişi andıkça tırnaklarımla kanatabilirim yüreğimi. Sen kaç artık mutlu güzel yarınlarına. Koş arkanda bıraktığın maziye bakmaksızın. Ben sessizliğimi kıskandıracak sessizliğimle bir köşeye çekilir, unuturum seninle gelecek yarınları, unuturum gelecekteki seninle geçecek günlerin hayalini... Geçmişimize ben sahip çıkarım.Kirlenmesin diye sabahlara kadar başında nöbet beklerim. Sen içini ferah tut sevgili. Yarınlara, mutlu günlerine koş. Kaç yasak sevdamızdan. Alabildiğine uzaklaş yüreğimden...İkimiz adına yaşarım geçmişin izlerinde ve o günlerdeki sevgimizi büyütürüm dizlerinde. Kanımla, ruhumla beslerim. Yeter ki sen rahat ol, Yeter ki sen koş yarınlarındaki mutluluğuna... Şefkatinle, yüreğinle büyüt yavrunu. Ona ada her şeyinle kendini ve benim adımı ver ona. Benim adımı. Her çağırdığında yavrunu, beni an. Ben ki Aşktım, ben ki en doyumsuz, adıma yakışır, ruhuma yaraşır, sevgiliydim. Çünkü benim adım AşK’tı! ..

18
Alperen Karadağ
Şubat

14.04.2003
Ankara / Mamak