Bir Vardı, Bir Yoktu Kanımca!

şiir şiir çiseleyen yağmur damlaları
hazin bir hikayenin başlangıcını yayıyordu
gecenin tüm sokaklarına..

notalara sığınmış hece hece hıçkırık sesleri
amansız bir şiddetle asılmıştı, bam teline..
uzaklarda genç bir ses yankılanıyordu kanımca
ırzına musallat olmuş kan emicilerine bir direnişti
arzu dolu bir yalvarıştı biraz da!
ressamın zihninden akan hınç dolu fırça darbeleri
tırnaklarına yazıyordu, o kanlı gecenin intikamını..

yudumluyordu az önce doldurduğu şarabı
yutkunarak yudumluyordu, tüm pişmanlıklarına rağmen
parmaklarının arasına doladığı gümüş tespihi sallayarak
kadeh üstüne kadeh dolduruyordu yavşak..

“git,
git ulan namussuz demişti
saatlerdir aklını kurcalayan sol yanı
sürüklediğin toprakların üzerinde bıraktığın kirli sevgiliye,
vicdanın namusu amansızca kurşunladığı kahpe sevgiliye git”

“git ki, yarım bıraktığın acımasız kalbinin eserine, bir darbe de sen indir”..

sevinmek
kollarını olabildiğince açarak sarılmak sevgiliye, sevgili ile
olabildiğince sarılmanın gerçekliği yaşanır mı gözyaşlarında
cansız bedene dokundukça bir umutla açılır gökyüzünün kapıları
alıp başını gidesi gelir
bir eli arkada, bir eli cebinde kah koşarcasına..

yağmurdan sırılsıklam olmuş caddelerde bir vardır, bir yoktur!

adım adım ya sabır çekerken iki hüzme arasında
bir vardı, bir yoktu kanımca..

bir şarkıcı bağırıyordu sokak ortasında
ağzında gevelediği nihavent bir şarkıyı katlediyordu o da
birbiri ardına saplıyordu sözleri böğrüne
kapkaranlık bir nida yükseliyordu göğe doğru
korkunç bir ağlama sokuluyordu kulaklarıma..

“yeter be kadın, yeter! ”
henüz sokmuşum kahrımı kınına, intikamın zamanı değil kanımca!

23.09.2013
23:10
Ataşehir / İstanbul