Bir Uyku Boyunda Sessiz Düşler Kurmaktır ...

Ağlayamıyorum...

Ağlamak yasaklı şehir; gözyaşlarım şehre esir... Fakir düşler yüreğimi dağlamış, inanç kendini kahırlara vurmuş, hayat yüzünğ karaya dönmüş, gece ayazı buza kesmiş...

Solgun yüzüm aynadan ibaret değil; benliğim benden geçmiş, elimde değil... Ağlamak yasaklı şehir... Kırılan hayallerden artakalan vurgunda, yokluğuna köle edilen bedenimin sessiz haykırışları bunlar.. Titreyen ellerimin umutsuz çığlıkları göğsümde...

Duyuyor musun?

Feryatların ardı arkası kesilmeyecek, bekleme! yüreğim yangın yeri...'Dönmezsen' korkusuyla sıçrıyorum her sabah uykularımdan; uykularım viran, vakitler yokluğunda ziyan...

Ağlayamıyorum! gözyaşlarım şehre esir... Kabarıyor sevda yüreğimde; gülüşlerim hüzün, gülüşlerim acı yine de... Yoksun ya; her nefes hıçkırık göğsümde... Ellerin kaf dağının ardı şimdi. Gözlerine değmeye umman aşmak gerek ne çare..! Öyle uzaksın ki yüreğimden, bedenimden, gözlerimden..

Hayalini çiziyorum gölgelere; her gölge biraz daha sen oluyor; sen, biraz daha gölge...

Özlüyorum... Ama ağlayamıyorum..

Ağlamak yasaklı koca bir şehir,
Gözyaşlarımsa şehre esir...