Bir ünlemin gölgesi Şiiri - Bakır Çakmak

Hayat...
ardımda bıraktığım bir yangından ibaret.
şimdi
saV(u)ruluyorum küllerimle.
dayan dizlerim,
medet.

Bana;
vurgun bir şiirle geldi hayat .
Salıverdim bütün harfleri, sesim kırıldı.
Sessiz kalma hakkını kullandı mısralar .
Onyedimde dilimi dağladı devrik bir cümle.
Döndüm, dolaştım...
bir ünlemin gölgesine sığındım otuzbeşimde.

Korku geceleri çöktü avluma.
Karanlık bir perde indi gözlerimin ferine.
Yanağı çürük bir elma ısırdım devrilen bir ağaçtan.
Hayat ,
dudaklarıma esrik bir öpücük bıraktı,
kanadı gülüşlerim...
Çürümüş bir lahana yaprağıyla sardım yaralarımı.
Ağaran her mevsim
sarhoş bir çam kozalağı oldu böbreklerimde.

Durgun bir dolunay akşamına sığındım .
Yıkıldı içime şehrin ışıkları,
Caddeler uzadı , bir sokak serserisine bıraktım şarkılarımı.
Uslu çocuklar büyüdü gözbebeklerimde.
Bir sayfasını daha yaktım hayatın.
Mağaza camlarında kırdım gençliğimi,
Süt dökmüş kediye döndüm çöp konteynırlarında,
Döndüm,
Adını ‘'yalan'' koydum yarınlarımın.

Elimde kalan
ardımda bir enkazın bana bıraktıklarıymış.
Bir çay içimiymiş,
Kırılan aynalar, kanayan yumruklarmış hayat.
Yalnız oturulan bir sofraymış sevdalar.

(Şerefe sevgili...
Bir meyhane kavgasında
ağzımda kanayan
düş perisi...
Şerefe...)

Bana sırılsıklam bir eylülle geldi.
Acının resmini çizdik duvarlara.
Cümleler kısaldı dudaklarımızda ,
yüklemsiz bir gecede bıraktık ne varsa.
Sararmış bir mevsimin yarasına dokundu ellerimiz,
Oturup ninniler söyledik yere düşen yapraklarına.

Ve turuncu bir günbatımı
yüzümü vurdum dağların yamacına.
Saçlarımı okşadı sarı bir gül.
İnce sızılarımı bıraktım bir nehrin kenarına.
Kırık bir dikenle neşterledim sancılarımı.
Kayıp bir kervan gibi gömüldüm kum fırtınalarına.
Şimdi bir çocuk bile döver en güçlü yanlarımı.

Bana,
vurgun bir şiirle geldi hayat .
Salıverdim bütün harfleri, sesim kırıldı.
Sessiz kalma hakkını kullandı mısralarım .
Onyedimde dilimi dağladı devrik bir cümle.
Döndüm, dolaştım...
bir ünlemin gölgesine sığındım otuzbeşimde.

Bkrçkmk ( vurgun) kasım2015