Bir Umuttu Yaşamak Şiiri - Nürgül Ocak

BİR UMUTTU YAŞAMAK

Ölümler doğurdu
Tuz buz yürek ucunda
Kara
Kapkara
Çıplak yalnızlıklarla…

Asil ayrılıklar
Avuçları kınalı vedalar büyüttü
Ten kırağımızda

Sese battı
Bakışı kırık bir çift göze değdi
Emek direnişlerindeki göz bebekleri
Ve nadastan çıkmış elleri
Sanırsın havaya asılmış
Kendi bedeni üstünde haykırır
Susmadı
Göğü örttük üstüne
Maviyi giydi üzüm gözleri

Daha en başında
Hayatın
Aşkın
Direnişin…
Alev kapanı zılgıtlara sarıldı
Ah!
Feryadında bir ananın
Okşadı saçını, sel gibi gözyaşı

Haksızlığa miğferdi göğsü
Engellerin üstünde korkusuz
Mücadelelerde onurlu
Gülüşü çehresinde parlayan
Nasıl da babayiğit
Tek eliyle avuçlarken yaşamın yükünü
Ondandı
İki kirpik arası hep toprak kokusu

Yeşerdi umuda
Kuru daldı ciğeri
Yeşertti
Son damla nefesi de koşmuştu bu uğurda

Ah!
Ne perkave can iniltileri besledi
Çorak yarınlar, ya düşerse
Ya düşerse
Çocuk yüzlere
Korkusuyla…
Yılmadı

Zulasında en kıymetlisi
Zulası şefkate susak evlat yurdu
Zulasında çehresi kedere boğulmuş anası
Zulasın da onur, insanlık…
Ak günlere yürüyen binler, on binler, milyonlar bırakarak
Nereye gidersin be adam

Ardın masumiyet
Ardın acıya has tebessümler
Ve
Koynun karanfiller doluyken
Yaralı kokar
Ardın yağmur yemiş toprak kokar

Yalansın
Yalan…
Fanisin Dünya!
Yine de alamazsın
Alamadın işte!
Hala içimizde kor bir sevda
Bölünerek çoğalır

Bir gider
Bin gelirsin yurduma
Bakışını ıraklara yatırma
Huzura yat!
Sen ki,
Unutma!
Hala bizdesin…