Bir Umuttu İşte Şiiri - Nurullah Umut

Sen gidince,
Deli ayrılıklara bölündü yüreğim.
İçimden kopan bir şeyleri görmeden,
Geri vermeden gittin.
Bile bile yarım bıraktın beni
Kahrettirdin,
Seni bu denli seven kalbime.
Övün bak gör,
Kör, sağır ve dilsizim şimdi.
Aldığını vermez,
Dalgalar vurdu sahilime.
Ezel ve ebed’i bağladığım,
Saadet zincirleri koptu.
Körkaranlıklarda yitirdim aydınlıklarımı.
İlkbaharda gördüm,kar yağdığını
Ve gördüm işte, gördüm seninde,
Azrail gibi can aldığını.
Sandımki kıyamet arefesinde dünyam
Gözlerimde söndü de,
Parlayan nice seherler.
Bir dil yarasıydı,
Bardağı taşıran son damla.
Kederle kuşatıldık,
Dolduk kahırla, dolduk gamla…

Birgün diyordum,
Mutlaka birgün, ama birgün.
Bekliyordum o doğacak güneşi,
Gün batarken bile…
Acıları bal,
Gurbet eli yar eyledimde,
Yinede vazgeçmedim.
Haftaları sekiz güne,
Mevsimleri beşe çıkardım.
Anlarsın ya, bir umuttu işte…

Dolaştığımız sokaklarda, gözümü yumdum.
Sesini duydum gaiblerden.
Resminle konuştum,
Onu dinledim, ona hak verdim.
Uzatma dedim kendi kendime,
Uzatma işte.
Bir kahvenin önünden geçerken,
Çaylar şirketten diye bağırmışım,
Çaylar şirketten ustam.
Otobüs duraklarında,
Tren beklemişim ya olsun.
Ben iğne deliklerinden,
Çook develerde geçirdim.
Taşıma sularla,
Değirmen döndürdüğümde oldu.
Ben sözümü tuttum da,
Ah yaşlı gözlerim, ah yanık yüreğim.
Ve anlarsın ya,
Bir umuttu işte…

Gizemlerle büyütüpde birgül gibi,
İşte gonca bir umut yaşatıyorum,
En derin hücralarımda.
Kelebek kanadında,
Çiçeklenmiş dallarda ve baharda.
Bir tüy kadar hafif,
Hasretin kadar ağırda olsa,
Bırakmadım çıldırmış rüzgarların eline.
Ağlaşan bulutlarıyla,
Gökyüzü istedi vermedim.
Yeryüzüyse dağlar koydu araya.
Olmaz dedim..
Bu hatır işi değil, gönül işi ustam.
Anlarsın ya,
Bir umuttu işte...
Ölüp ölüp dirilttiğim
Bulup bulup yitirdiğim
Bir başıma beklediğim
Anlarsın ya,
Bir umuttu işte..