Bütün akşamlar,
aynı sessizliğe uzanıyor.
Ben hep orada,
bir adım geride
bekliyordum.
Yağmur artık
yüzüme değil,
içime düşüyordu.
Bir zamanlar,
bir saç telinin gölgesinde gezinirdim.
Şimdi,
gökyüzüne bile
isim vermek gelmiyor içimden...
Sen değildin beni tutan.
zinciriydim kendi hayalimin
ve işte
bir anahtarla değil,
bir yangınla açıldım
bir umut vakti…
Kayıt Tarihi : 29.9.2025 11:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!