Bir Umut Doğacak Şiiri - Mülte Ci Han

Yazamıyorum
Kelimeler yetersiz kalıyor düşündüklerimin yananda
Harfler bir araya gelemiyor
Sesler çıkmıyor sessizlik hakim her yere
Kendimi bilerek attım ateşe
Günden güne yandım, eridim, kahroldum
Çölün ortasında su varken
Susuzluktan kudurdum
Herkes gerçeği görürken
Görmezlikten geldim gittim sonuna kadar
Çabaladım, elimden geleni yaptım
Ama gerçeği unutmuşum hatırlayamadım
En büyük yanlışımdı bağnazlığım
Bir rüyaydı, güzeldi, gerçek gibiydi
Bana hiç bitmeyecekmiş gibi geldi
Her güzel şeyin bir sonu varmış bu dünyada
Bunu geç de olsa anladı bu aptal kafa
Güneş doğmuştu doğudan
Uyanma vakti gelmişti bu derin uykudan
Saatim çalıyordu
Gerçek, içimi kemiriyordu
Uyanmak istemiyordum rüyam daha bitmemişti
Ya da bu kalp öyle istemişti
Ama olmadı gözümü açtılar
Yüzüme su döktüler, beni zorla uyandırdılar
Artık veda vaktiydi rüyama
Güzel gözlü cananıma
Elveda güzelim, sevdiğim
Şunu bil ki her veda zordur
Sözü uzatmak ateşteki kordur
Biliyorum göz yaşlarımı tutamayacağım
Ağlayarak seni unutmaya çalışacagım
Ama her zaman kalbimin bir köşesinde
Bir umut doğacak telefonum çaldığında
Bir umut doğacak bana her bakışında
Bir umut doğacak her uykuya daldığımda
Belki de bir gün servdiğim
Belki de bir gün
Kaldığım yerden devam edeceğim bu tatlı rüyama