Bir Umut Şiiri - Rasim Yılmaz

Alaca-karanlık çökünce sensiz bu kente
Bir hüzün yerleşir yüreğimin en kuytu köşesine
ve davetsiz misafir gibi gelip yerleşir her gece
eksik olan yanımı aratır şafak sökene dek
güneşin gelmesiyle ısınır yokluğunun yeri
ve hiç yalnız değilim ben merak etme
Senin sıcaklığında bir güneş ve sen kokan bir hüzün var
Ancak hasretini bitirecek hiç bir şey yok

Ve ruhum çıkarcasına bütün bedenimde sensizliğin acısı
aklıma geldikçe gittiğin o kahrolası yollar
ve yüreğimde çağlayan acılı nehirler büyüttüm
canıma düşen her damla gözyaşıyla...
…
Susmaya mahkum dillerde
mühürlü kalan sevdalara
tercüman olan yürek
Döker haykıramadıklarımız-ı kağıtlara
dişlerimizi ne kadar sıksa da
can yanınca dökülür gözden yaşlar
ve sel olur akar sevdiğinin gönlüne
Can çekişir özgürlüğe hasret yürekler

Ve kavuşmanın hayaliyle sarılır yaşama yeniden
Uçur-sam bembeyaz güvercinleri gökyüzüne
Bir umut doğar mı? Kavuşamayan sevdalara
kilit vurulmuş dillere
anahtarı hangi denizde kim bilir
Mahkum edilmişcesine suskunlukları yar bildik

Ve bağrımıza bastık kopmamacasına
sevdik yar adına çekilen her çileyi
ve bu yolda ölmeyi canımıza borç bildik
Yürek seni sevdi elimden ne gelir ki
Seviyorum işte bitiyorum yavaş yavaş
Seni istiyorum helalinden seni seni…
…

28.03.2013