Bir Ulusun Yaşam Öyküsü Şiiri - Kadir Tozlu

Orta Asya’nın uçsuz bucaksız steplerinde bulmuştum kendimi. Oralarda doğmuş olmalıydım. Konardık, göçerdik. Çadırlarımız vardı, atlarımız vardı. Sadaklarımızda oklarımız vardı. Çok keskin nişancıydık. Islık çalardı oklarımız. Kaçan hayvanlar, uçan kuşlar kurtulamazdı oklarımızdan.

Bazen içimizde güçlü biri hepimizi bir araya toplar, “Ben sizin hanınızım, kağanınızım” veya “başbuğunuzum” der, güçlü bir ordu kurardı bizlerde. Önümüzde hiçbir düşman duramazdı. Acırdım komşu ülkelere.

Uzun uzadıya setler kurmuşlardı bizi durdurabilmek için. Onun da yararı olmamıştı. Dağları, dereleri, ovaları, yaylaları aştığımız gibi o setleri de aşmıştık…

Ama çok kolay dolduruşa gelirdik. Komşu ülkelerin kışkırtmalarından çok etkilenir, birbirimize düşerdik. Böyle olunca da güçsüz düşer, savaşlarda yenilir, esir düşerdik. Ta ki bir lider tekrar bizi bir araya getirebilsin.

Aynı dili konuşur ama farklı kabilelerden oluşurduk. Kimimiz Oğuz, kimimiz Göktürk ve başka isimlerde anılırdık. Birbirimizle geçinemeyip ana yurdu terk edenler de olur, Avrupayı haraca keserlerdi. Kah birbirimizle olan geçimsizliğimiz, kah komşuların baskısıyla yavaş yavaş ana yurdumuzu terk edip kendimize yeni yurtlar arar olduk. Doğal dinlerimizi bırakıp adı güzel kendi güzel Muhammet’in dinini kabul ettik. Anadolu derler güzel bir yurdu urum ellerinden alıp kendimize ikinci ana yurt edindik.

Her zaman aynı stepleri paylaştığımız ama farklı dili konuşan Temuçin isimli bir kabadayı bizden çok daha iri yarı idi. Bizim de dağınıklığımızdan yararlanıp Cengiz Han adıyla her yeri ele geçirdi. Çok çok kayıplar verdik. Bir ara yeni kabul ettiğimiz İslam dini ve biz Türkler yok olmanın eşiğine geldik. Ta ki bu Moğol vahşileri Memluk komutanı Baybars’tan tokat yeyinceye kadar.

Hasta olan, ha öldü ha ölecek denen topluluğumuz yine Orta Asya steplerinden gelen Kayı adlı soydaşımız liderliğinde silkindi ve Türkün, İslamın adını yeniden dünyaya duyurduk. Urum ellerini, Balkanları, Viyana kapılarına kadar ele geçirdik Akdenizi bir Türk gölü yaptık.

Ama liderlerimiz giderek eski ciddiyetini kaybedip zevk-ü sefaya daldılar. Avrupaya verilen imtiyazlarla (kapütülasyonlar) oluk oluk altınlarımız Avrupa’ya aktı. Askerlerimizin disiplinsizliğinden savaşları kazanamaz olduk. Avrupalı ilerlerken bizler matbayı bile gavur icadı kabul edip ülkeye sokmaz olduk. Kazandığımız toprakları teker teker kaybettik. Giderek hasta adam durumuna düştük.

Ülkede iktidarı ele geçiren bir siyasi örgüt Alman aklına uyarak bizi bir çılgın savaşa soktu. Çanakkale’de destan yazdık ve dünyaya örnek olacak bir kahraman çıkarttık içimizden. Ama büyük savaşla birlikte onurumuzu, topraklarımızı, her şeyimizi kaybettik. Ama Çanakkalede destan yazan bir liderimiz vardı.

Yedi düveli dize getirdik. Her karış toprağımızı şehit kanıyla suladık. Çağdaş Türk devletini kurduk Mazlumlara örnek olduk. Ve uyardı geleceği gören o büyük liderimiz…

“İstiklâl ve Cumhuriyetine kastedecek düşmanlar, bütün dünyada emsali görülmemiş bir galibiyetin mümessili olabilirler. Cebren ve hile ile aziz vatanın bütün kaleleri zaptedilmiş, bütün tersanelerine girilmiş, bütün orduları dağıtılmış ve memleketin her köşesi bilfiil işgal edilmiş olabilir. Bütün bu şerâitten daha elîm ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip olanlar gaflet ve dalâlet ve hattâ hıyanet içinde bulunabilirler. Hattâ bu iktidar sahipleri, şahsî menfaatlerini, müstevlîlerin siyasi emelleriyle tevhid edebilirler. Millet, fakr ü zaruret içinde harap ve bîtap düşmüş olabilir.”

Umarım ki o büyük liderin dediği günlerde değilizdir.

(04.09.2007)