Bir Ufkun Battığı En Son Yerdeyim

Ölümse, ölüm benim hakkım diyemedim.
Ben bu ölümü, bir türlü kabullenemedim.
Korkar oldum gecelerden, ıssız ve sessizliklerden.
Kendimle baş başa kalıp hesaplaşmaktan.
Kaybettim, en büyük zenginliğimmiş bilemedim.
Evlat, torun, mal, mülk hiç birini yerine koyamadım.
Elli yıl geçse de kardeşim, ben sana doyamadım.
Ne çare emir büyük yerden, boynum büker ağlarım.
Gezdiğin yerlerde nasıl gezeyim?
Hatıranı bırakıp nereye gideyim?
Bekliyorum bir yerlerden çıkıp gelmeni,
İnanamıyorum, inanamıyorum söyle ne edeyim?
Geçer mi bu hayat, ahu zardayım.
Gelme hayat üstüme, ben çok dardayım.
Peygamber değilim, Eyüb’ün sabrını bekleme benden.
Bir ufkun battığı en son yerdeyim…