Bir Uçurum Kenarı Şiiri - Tugay Demirkaya

Geçiyordum bir uçurum kenarından,
Gördüm çaresiz bir insan,
Hayata küsmüştü,ağlıyordu o an,
Sen dalga geçme,önce kendine yan.

Yaklaştı adam,kıyıya doğru,
Onun için bu bir umuttu.
Bu işin sonu ya ölüm,ya kurtuluştu,
Çaresizce bir oraya,bir buraya bakıyordu.

İçimden ağlıyordum çaresiz adama,
Bende olabilirdim bir uçurum kenarında.
Belki bende tutunamazdım hayata,
O zaman elveda derdim dünyaya.

Adama bir dur,bir dinle dedim,
Çaresizdi,yorgun dedi bedenim...
Üşüyordu,üstünde acıdan başka birşey yoktu,
Çünkü o ölümden korkuyordu.

Dedim saklama içindekileri,
Bağır,söyle İstanbul dinler seni.
Haykırdı,çıldırdı,onu sadece kuşlar dinledi,
O anda sadece İstanbul'u dinleyerek yetindi.

Onunki bir çileydi,
Hemde sonu olmayan çileydi.
Ağlasada,sızlasada rahatlatamadı kendini,
Bana elveda dedi ve intihar etti...