Bir ucundan... Şiiri - Mehmet Çoban

Elim yorgun
Kolumda kalmadı derman
Gözlerim aşina oldu, ümran
Kulaklarımda uğultu insan sesleri
Kahkahalar dolduruyor her yeri
Ellerde şampanyalar patlıyor
İnsan sevgisi üzerine sözler yükseliyor
Elleri bomba düğmelerinde basıyor
Uçakları, füzeleri mazlumlara fırlıyor

Ortadoğu, Afrika, Amerika, Asya
Hani nerede insan, insanlık diyor?

Elimi uzattım zulüm altındakilere
Gözyaşları mı silemedim yok kurudu
Gözlerime çapak olmuş anılar kudurdu
Beynimi kemiriyor, beynim kan çanağı
Açlık, gözyaşı, yokluk bana elini uzatmış
Sesleniyor, “hadi, insansan artık gel diyor”

Uzattım elimi, kalbimi, sanki yokluğa
Kulaklarımdaki cıvıltıları silkeledim
Aydınlık, çağdaşlık, gelişmişlik saflığına
Lafları çok, laiklik, cumhuriyet, sol adına
Güya insan özgürlüğü liberallikler adına
Söyleniyor sözler kurtuluşa çağıran din adına
Sevgi vaazları yankılanıyor mabetler tavanında
Hakları gördüm savunanlara terörist diyorlar
Kavgaları gördüm, yalanlar üzerine oynuyorlar
Çıkar, bencillik, almış başını dolu dizgin gidiyor
İlim, bilim adına, insan üzerine film çevriliyor
Sözü, kalemi güçlü olanlar, kafaları süslüyor
Netice yok ortada, zalimler kahkahalarla gülüyor
Mazlumlar beklemede, hani insanlar nerede diyor?

Elim yorgun, kolumda kalmadı derman
Kaldırmak için tuttuğum kavga darmaduman
Bütün gücümle sesleniyorum yankılardan
Sağır olmuş kulaklar duymuyor, harman
Yalan, riyakarlık hasadı yapıyor çıkardan

Ey akıl, ey kalp, ey insan, ey vicdan
Ne olur sende tut şu yükün bir ucundan
Kalmadı dermanım kolum kopuyor inan

25.04.2008 - İzmir