Bir Tutunuş Şiiri - Kamal Ataman

Ellerinden tuttun, şu parlaklığını gecemin,
Senden sonra ardından öyle bir yel esti ki

Durdurulamaz, sonsuz bir ilerleyişti bu
Üstelik trenin penceresinden atlanamıyordu.

Güldün geçtin ardından geceler ağladı,
Görünmedi karanlığından oysa, ıslanılmıştı.

Her ne kadar tutsak olsak da bu tarafta
Cehennemin kör ateşi bizi harlıyordu!

Zalim zamanın pençesinden düşmüştük,
Ben beyhude bir yola, sen yokuş aşağıya

Lakin, gülürdük - pekala her şey komik
Hele ki yerde sürüklenirken doğru ufka.

Ellerinden bıraktın, karanlığını gündüzümün
Ondan sonra rüzgar öyle bir durdu ki,

Belli, sonu gelen bir tutunuştu bu,
Üstelik ardından koşulamıyordu.