Bir Tutkudur İstanbul

Tutkunun gölgesinde yeşeren acı nazlı bir çiçek,
Yıllara tanık yorgun gözlü bir gerçek,
Ona içten içe yanarak onu her şeyiyle sevmek,
Ruhun hasret kuyusunda en derin sızı İSTANBUL

Martıların seni anlatır,sessizliğini yararak
Ruhuna ayna olur kıpırtılarla renklenmiş,mavilikler hülyası denizin;
Denizin üstünden geçen tiz sesli o yaşlı vapurlar;
kimbilir kimleri taşırlar seninle aykırı,
Ama seninle bütün insanları taşımaktan başka..

Seni aşıklar sarmış dört bir yanına pervane
Eyüb’ün var ki ne Eyüp,ana bilmiş seni canan bilmiş seni
Girmiş koynuna mecnunca yegane…
Her iklim birleşmiş canına can katıyor,
Dünyanın gönlü seninle,güzelliğinin büyüsüyle tutuşuyor

Sen benin tutkumsun İstanbul..,sesim,soluğum,ruhum..
Bir yanım efsun,sana tutuk; bir yanım donuk uzaklığa konuk
İçindeyim İstanbul ama sana uzak,
Dışındayım İstanbul özlemin gönlüme tutsak

Sultanahmet’te bir çayla bir simit
Seni doyumlamanın hazzı ile doldursun içimi…
Gözlerim her karışınla şenlensin,seni yaşamakla,
Senle yaşamakla ruhum huzura erişsin.
İstanbul sen sadece görüntüden ibaret değilsin

Denizinin sarhoşluğu,camilerin ululuğu,tarihimin çokluğu,
Çeşme başındakilerin İstanbul ruhluluğu;
İstanbul’un tablosu,onun ayine yapbozu..

Ama artık sen, sen değilsin…
Çınarlarının gölgesinde,ezan sesleri eşliğinde,
Henüz doğan şafağın her hecesindeydin…
Şimdi sen öyle değilsin,sen eski sen değilsin…

Her ne kadar güruh ebedi ışıklarının yerini, suni ışıklar alsa da,
Huzur iklimlerini ateşleyen tasavvuflarını pop,rock derinlere atsa da,
Amaç uğruna emek verip senle bir olanlar,
Tahtlarını zevki gaye edinmiş torunlarına bırakmış olsa da..
Sen yine de İstanbulsun..
İstanbulumsun…
Tutkuların derin ruhlu şehri,sana aşkımız ebedi..

(Nisan 2005 Çamlıca)