Bir Tutam Yaşama Muhtacız

Kuruyan topraktır, susan su, küsen güneştir, akıp giden zamandır
Her gün doğuşuyla; mateme hazırlanan şu kocaman coğrafyada
Ağlayışlar arasında halka, halka kopup giden
Çocuksu umutlardır
Yok edilen
Yaşam
Yok sayılan
Seven
Yüreklerdir
Karanlığın simsiyah resmine
Silahların kutsallığına
İnanılan
Savaşta yoksulların
Çocuklarını
En önde gönderdiğiniz
Yaşamın değeri olmayan dünyanızda
Ne çok yıldızlar dökülüyorlar gökyüzünden birer, birer
Sınırlarda kan, evlerde hıncahınç yas, dokunsan kırılacak yürekler var

Bir tutam nefese, bir tutam yaşama, bir tutam gülümsemeye muhtaç
Bir avuç toprağa, bir lokma ekmeğe hasret
Yokluk, yoksulluk olmayan
Bir dünya özlemiyle
Kökten dala koşan
Su gibi
Güneşe
Koşan
Çocukların
Dünyasına dokunmayın
Ey beyler
Kâr sarhoşluğunu bırakın, vicdana gelin
Yarasalar gibi karanlığı değil, insanca yaşamak için aydınlığını seçin

Çekilen her çilede, dökülen her gözyaşında, ey payı olan sömürenler
Sayenizde her günümüz keder, sıkıntı, çığlık dolu
Yol aldık gidiyoruz
Biz
Suda balıklar
Gökte kuşlar kadar
Çoğuz
Köylüyüz
İşçiyiz
Emekçiyiz
Özcesi insanız
Biz
Köhne
Düzeninizi yıkmaya geliyoruz
Ne siz, ne o tanrılarınız, nede kanunlarınızla
Biz yoksulları yoklukla terbiye etmeye kalkmayın
Biz yüreklerimizi birleştirdik, güneşe giden yolda, yürüyoruz umutla

Mehmet Çobanoğlu
13.03.2020
İstanbul