Bir Tutam Yalnızlık Şiiri - Mahsum Sızlanan

yazmaya kıyamadığım kalemimden kırmaya başladılar
ilkin penceremde yasını tutardı çiçeklerim
sonra yerin yedi kat dibinden
gökyüzünün yakarışlarını duyuyordum

süregelen bir fırtınanın derin yaralarını sarabilmem
onları sarıp tekrar deşebilmem soluk bir gerçekti
yine de kâbusu olmuştu gecemin
karşımda çırılçıplak soyunan türevleri

bir tutam yalnızlığımızla
ne denli yaşayabiliriz ki
aynı gazete manşetlerinde
farklı radyo kanallarında

miadı dolmuştu bu aşk çıkmazının
sancıları içimde büyüyordu
korkuların ötesinde hazin bir yalnızlık
ve derin yaraların izleri kalmıştı