Bir Tutam Şiiri - Kamal Ataman

Beklemek, bir ömür beklemek gerekli sanki
bir adım uzaktan seyretmek o yürektekini

Sahi, ne güzellikler akacak o ırmağından o cennetin?
Hangi biri, senin bakışlarınla boy ölçüşebilir ki?

Gördün, gecenin sunduğu yegane örtüyü, karanlık,
Tutmaya çalıştın, kalakaldı dört bir yer aydınlık.

Usanmış gibi de bir halin vardı, bu hayatın dertlerinden,
Yürüdün ve sinem ve ormanlar hep çiçek açtı.

Tükenmek, bin adım ileriye atmaktı ancak
bir adım öteye dahi hiç gidememekti

Kelimeler kuvvetli olsa ne yazardı ki
insan kendi kendini sevemiyorsa şayet?

Muhabbet ile de bir yere gidiyordu bu sevda
Kalmıyordu geride hiçbir zaman akılda bir hatıra.

Beyhude, yürümekten mecali kalmamış, kalsa ne?
‘Bir tutam’ aşka susamış yahut hasret kalmış, yine

Kokusuna o yârin, gerçi ırak şimdi dönüm dönüm
Toprak kadar, kederinden yılları geçirmiş, akın.

Yaşlanmış düşünmekten, görememekten geçmiş
Anılar da yaşar, umudu, tükenmeye pek yakın.

Bilmenin de bugün ne önemi var
Yahut ne kadar önemsiz artık tecrübeli bir insan?

Halbuki ‘bir tutam’ sevdaya muhtaç,
buram buram...