Bir tür veda... Şiiri - Olgun Keskin

Mızıkçı bir çocuktum
Oyunlarla boyanmış günlerden ibaretti_ içi kayıp yıllarım.

Kumdan kaleler yaparken gizlemiştim şahsınıza ihtiyaç yanlarımı..
Bilesiniz..

Kimse yakalayamazdı; en hızlı ben kaçardım peşime takılan
rüzgardan, sanki hiç dönmeyecekmiş gibi okuldan.

Hayaller kurar, kuş olup uçardım
Balık olur nehirlerden okyanuslara akardım.
İsteyip de dokunamadığım duygularımın sahiplerine gider, ağlamaklı bakardım yüzlerine.

Ay dede olup yanardım geceleri.

Yıldızları saymazdım.
Çünkü yıldızları severdim.
Bir şeyi öğrenip anlamaya görsün zihnim, üzerime yıkılır incitirdi beni kalbim.
Karar vermiştim.
Yıldızları saymayacaktım.
İzleyecektim sadece.
Gizemini içmeden, sayısını bilmeden, altında ezilmeden...

En sevdiğimiz oyun saklambaçtı.

İlk ebe ben seçilirdim bazen.
Başlamadan biterdi oyun.
Mızıkçı olurdum.
Bir suç türerdi hemen - bakışlarla sunulan bir suç.
..............................................................
Ama suç kimde sahiden bilmiyorum.

Gözlerim kapandığı an kaybolurum,
Yok olurum ben.
Aramayın