Bir Tuhaf Şiiri - Özgür Kapar

Bir tuhafım son zamanlarda

mutluyum diyemem

ama mutsuzum da diyemem,

işte öyle bir tuhaf.

Üstünde yırtık pırtık kıyafetleri

elinde kokladığı poşetiyle

ortalıkta sallana sallana gezinen

tinerci çocuk gibiyim.

Bakışlarım donuk

duygularım tutsak.

Son zamanlarda bir tuhafım

“üç gün sonra öleceksin”

deseler üzülmem.

Ama “ölümsüzlüğün iksirini bulduk”

deseler de sevinirim,

işte öyle bir tuhaf.

Bir yanım uçurumdan düşerken

bir dal parçasını yakalamak istiyor

sımsıkı tutunurcasına hayata,

bir yanım da “bırak gitsin” diyor o dalı

“hayatta ne kaldı daha fazla yaşanacak”

diye haykırıyor kulağıma.

Bir tuhafım son zamanlarda

kafamın içi tıkalı bir lavabo gibi

ve lavabonun içindeki

bakımsız bir park havuzunu andıran

kahverengi bulanık suda pislikler yüzüyor,

işte öyle bir tuhafım.

Geçmişimdeki birkaç anıda

birkaç insanda takılı kaldım,

ilerleyemiyorum

önüme bakamıyorum.

On sene sonrasını hayal ettiğimde mesela

kendimi yine işle ev arasındaki yollarda

gidip gelirken görüyorum.

Emekli olmak

bir sahil kasabasında bahçeli bir ev alıp

hayvan beslemek,

bunun için mi bütün koşuşturmaca?

Peh! Acınası bir hal…

Son zamanlarda bir tuhafım

içimde kalender bir derviş var

bu yaşına kadar sahip oldukları için

minnet duyan,

bir de aç bir kurt var içimde

ağacıyla, nehriyle, güzel gözlü ceylanlarıyla

ormanın tümünü isteyen,

işte öyle bir tuhafım.

Dervişle kurdu bir odanın içine hapsedip

kaçıp gitmek istiyorum buralardan.

Sırtımda çantam, başımda berem

ulu bir dağın karlı zirvesine tırmanmak istiyorum.

Hani olur da yarı yolda bir kar fırtınasında

ölür gidersem

bundan beş yüz yıl sonra kemiklerimi bulacak arkeolog

üstünde şöyle yazan bir kağıt bulacak yanımda:

NE YAŞADI NE YAŞAMADI, BİR TUHAFTI

E.Ö.K
18.12.2020
BURSA