A. Nazif ŞAHIN'e
En bilge yalvacım yokuşlardır benim
Elçisi söz geçmez bir zifir karanlığın
Kristal bir sessizlikte olur her şey
Uzar da uzar da uzar da uzar
İnsanı bir uçurum kılan bu uzaklık duygusu
Her dile az çok sinen bu destan duygusu
Belki o sensin yaşamın tetik boşluğu
Hep mavi açan sıcak bir ayraç
Belki son ersin yenik bir ordudan
Bir bakışlık aşk bir cıgaralık zaman
Beyaz leke bir mutsuzluk betimine
Ay
Ay doğar çıtır çıtır okşayarak
Çok ellenmiş yanağını bir çocukların
Bir sokaktan öbür sokağa akar gece
Bir orospunun yeni yıkanmış sesiyle
Ay
Çatılardan şıp şıp damlayan kan
Besler kurumuş pınarını gözlerimizin
Beyaz beyaz alkol dumanı ah o
İçimizin vahşi vadilerini sorumsuzca gezen
Bildiktir o gececil sokak ürpertileri
Biz eski bir dilbilgisinin yeni çömezleri
Hep karamsar aşklara çalışan birinci tekil
Kırılan kalemlerle yarışırdık her güz eteğinde
Hep bir ve gibiydin ölümle aramda benim
Oysa'dır mutsuzluğum bir yol dilinde: bildin
Elbet elbet'tin karanlık çağlarda öğrendiğim
Bir dilbilgisınde bir çağ uyanır
Kim uyanır: ayaklar ve canhıraş güller
Nasıl bir başlangıç olur ve yazılmaz
Artık yazılmaz naylon alınlara yazgı
Bir âdem kendine el, öbür âdemlere
Kendini yıkamaz su, ateş kendini yakmaz
Ve bütün sözcükler bir anlamsıza çıkar
Adlarımız gibi, aşk gibi, gelecek gibi
Kalakalırız bir tetik boşluğunda soluksuz
Bir düşme ve yitme anı: sıcak tutar
Sarar çeliğin ve tanrının ıssızlığıyla
Diktatör bir aşk gelir kurulur
İflas eder dil, yere serilir yokuşlar
Neler, daha neler o tetik boşluğunda
Bir güvercin tüyü düşse çınlar ortalık
İkindi güneşleri çınlar, ölü diller çınlar
Çınlar yosun tutmuş silahsız yürek
Daha aşkları kovuşturamıyorlar Azizim
Çalılara takılı kalan güneş artıklarını
Ay hâlâ doğuyor zaman aralıklarından
Kutsal dokunuşun kösnül çırpınmasıyla
Gülşen'e sığınan her çocuk haklıdır
Yüreğini metal filizleri sarmış olsa da
Gülçin kül renginde çünkü Gülşen bülbül tekkesi
Bir adam terk edilir yaşamın tetik boşluğunda
Kalınır soluksuz, kalınır haklı, kalınır köşeli
Gülü kavramak zordur azizim ne de olsa
Uzaklaşma
Muammer KaradaşKayıt Tarihi : 23.7.2003 00:51:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Nazif ‘in bu şiirden haberi var mı?
Hangi yıl yazıldı bu şiir?
Selamlar,sevgiler.
Elçisi söz geçmez bir zifir karanlığın
Kristal bir sessizlikte olur her şey
Uzar da uzar da uzar da uzar
İnsanı bir uçurum kılan bu uzaklık duygusu
Her dile az çok sinen bu destan duygusu
...Çok güzel bir serbestlik..Kutlarım Üstad.
Çalışkan, sabırlı ve titiz.
Okuduğum birkaç şiirinde Muammer Karadaş'a bu nitelikleri sebebiyle imrendim, itiraf ediyorum.
Ve, ister itiraf deyin, ister nasihat; Ben, imgelerin kovalandıkça sapıtan fahişeler olduğuna inanırım. Şiirinizle işleri varsa eğer, yanıbaşınıza kendiliğinden gelirler.
Yani, imge sizin çekici -(yetkin)- liğinizle ilgilidir. İmgeleriniz şairliğinizin ulaştığı yüksekliktedir, yoksa sizi aşağıya itiverirler...
Saygı ile.
TÜM YORUMLAR (23)