Bir temmuz sabahıydı saçlarımda kış gözlerimde rüzgârların tozuyla uyanışım…
Yanı başımda boylu boyunca uzanmış sokak kokulu yalnızlığım. Karman çorman bir düşün içine düşmüşçesine üşümüşüm. Bulutsuz gökyüzü örttü üzerimi…
İçim dışım toz içinde üstelik. Beyaz çarşaflara sarılı ruhum kirlenecekmişçesine tedirginim.
Tanıdık rüzgârları bekliyordum. Yağmurlara alışık içimin ormanlarından gelen fısıltılar için.
Hayret!
Tiz bir çığlıkla uyanmıştı sanki güneş. Olanca cevapsız kalmaya mahkûm sorularının üstüne düşürürken ışığını, açık pencerelerden girdi loş odama… Duvarlarında asılı koca bir geçmişin aralıklı kapısından süzüldü adeta… Duman gibi kıvrım kıvrım süzülerek. Görmediğimi düşünmüş olmalı.
Şaşkın bakışlarla izledim. Ayak izlerimin üstünden geçişini.
Bir Temmuz sabahıydı. Çürümüş merdivenlerde kalan izlerimin kayboluşu…
Nihayet çiçek açmıştı gökyüzü…
Kayıt Tarihi : 1.7.2015 15:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yağmurlar yağdı hiç durmaksızın...Nihayet....
Nihayet çiçek açmıştı gökyüzü…
NE İÇTEN SÖZLER,NE GÜZEL DUYGULAR KUTLARIM.yuvasız kuş
SEVEREK VE KEYİFLE OKUDUM. TEBRİKLER.........
yok olunduğunun sanıldığı bir anda göklerin çiçeklerle donanması ne güzel. sevgiyle
TÜM YORUMLAR (50)