Bir Telekız Masalı/İstanbul Kadar Masal

Belki bir lahza bile, soğur; yatağımızda..
Bir serinlik duyarız..gözlerimiz enginde
Olsa da, ümitsizce..
Bir çakal sürüsünün ortasında çırpınan
Bir ceylan yavrusuyum..
Tenim kanla uçuşur,şehvet çığlıklarında..
Tenimde, oysa sıcak; annemin busesi var!
Gözyaşlarım sessizce, ılık,kanlı, çaresiz..
Akar,İstanbul kadar! ..

Ve her gece, bu beden
Yeniden inşa olur..
Ve atılır sessizce
Önlerine yeniden, sürülerle çakalın..

Geceler, sözde şehvet
Kusar, körpe tenime..
Annemin zerre zerre kokladığı bedenim
Şimdi bin kerre hasret
Ak,soğuk kefenime! ..

Ben, hiç böyle değildim..
Böyle değildim,ben hiç! ..
Bilinmez,görünmez,aniden çıkan
Bir zalim rüzgara; çarptım,eğildim..

Gözümde camiler,iftar sofrası..
Kardeşlerim,annem..duvarda Kuran!
Eyvah! ..hepsi, bir hayal..bir rüya oldu, sanki..
Ve ben bittim,yenildim! ..

Ey, yüreğinde şefkat pınarı çağlayanlar! ..
Bizi kendi kızınız gibi anın, sessizce..
Bir damla gözyaşıyla..kor ateş bedenimiz