Bir Tek Yokluğun İçimde Yaşayan

geçip gittin zaman gibi gözlerimin önünden
hatıran kadı, o da umut dolu kalbim de sen
aktım bunca yıl peşine de, bendim olmadın
asılı kaldım bir boşlukta sensiz, boynu bükük.

ne gülebildim, ne de ağlayabildim yokluğunda
salınmadı, senin gözlerinden başka bir bakış
doldu ruhuma hazzın da, tadmadığımsın doya doya
kaldım ortada anasız - babasız, sanki öksüz - yetim.

şimdi, duyduğum sevinçler değil amansız bir sızı
içime çöreklendi sevilenin sevgi ile kalbime akışı
ne gecem belli, ne de gündüzüm, her günüm bir kabus
varlığın belli lakin; yokluğun içimde daima yaşayan.