Bir Tek Sen Şiiri - Muammer Gökçay

Sema, gözlerin sığınacağı liman olur bazen
Nazlı bir edayla yükselen
Güneş şualarıyla aydınlanır kâinat.
Bir bakmışsın siyah örtüyle kaplanmış yedi kat gök
Güneşin ışığına inat.
Sonra yıldızlar dökülür gökyüzü vadisine
Hak katından sağanak sağanak
An olur bakar fani gözlerim
Büyük sanatkârın eşsiz şaheserlerine.
Güneş gider sonra yine gelir yuvasına,
Kamer nuruyla çıkar varlık sahnesine
Bakar dururumda aylarca bu harikalar şölenine
Bir tek sen doğmuyorsun ruhumun karanlık semalarına
Bir tek sen gelmiyorsun yıkılan haneme cânım efendim

Vakit olur güvercinler göç eder esenlik diyarına
Şefkat kanatlarını çırpar inci tanesi yavrularına
Küheylanlar koşturur evrenin tozlu yollarında
Gerilmiş bir yaydan atılan
Ok misali varmak isterler vatanlarına
Derken günler geçer kuşlar tekrar döner yurtlarına
Küheylanlar yeniden gelirler sıcak yuvalarına
Lakin ağlamalı gözlerle bakar dururumda yollara
Bir tek sen gelmiyorsun bu garip kuşun yuvasına
Bülbülün nağmeleri süsler bahçeyi yârin dilinden
Gül kokusuyla bülbül sesi yükselir bahar ülkelerinden
Vakit olur solar güller ve sonra yeniden açarlar
An gelir bülbül susar tekrar başlar sonsuzluğu şakımaya
Lakin bir tek sen açmıyorsun çorak gönlümün bozkırlarında
Bir tek sen seslenmiyorsun ilahi nefhanla,
Yüreğimin kulaklarına
Cânım efendim

Ve her şey döner evrenin uçsuz bucaksız boşluğunda
İnsan rahimden kabre döner
Dervişan huzurda döner,
Kehkeşan fezada döner
Fakat bakıyorum bakıyorum sen dönmüyorsun

Ve
Her şey döndükten sonra geri gelir yuvasına
Yusuf Yakup’una gelir
Leyla Mecnun’una gelir
Ölüm gelir, hüzün gelir geçer de
Bir tek sen gelmiyorsun
Yoksa bize kırgın mısın?
Cânım efen efendim.