Bir Tek Mavilik Kaldı Yerinde

Her şey gitti,
Bir tek mavilik kaldı yerinde...

Haykırışlarım yormaya başlamıştı beynimi.
İnandırıcı gelmiyordu yankılarımın bana söylediği yüzlerce öğüt.
cesaretti benim için susup da dinlemek sessizliği.
İçinde aramak bazı sesleri.
Artık anlamı yoktu gözlerimi açık tutmanın.
Elimle şekiller yapıp, görmediklerimin adını koymanın
Saçlarımı okşayarak uzadığını hissetmenin,
Kestirmek isteyişimin,
Tırnaklarımla kanatarak suratımı bir şekil vermenin.
Nefes almanın bir anlamı yoktu.

Uykuydu galiba.
Varolandan uzaklaştıran beni.
Hangisi gerçekti bilmiyorum.
Ama isterdim bir yeşillik önümde olsun,
Bir koku gelsin burnuma küf kokusuna benzemeyen.
Bir farklı ses duymayı isterdim.
Önceden vardı.
Evet, uyku değildi hatırladıklarım,
Bir yüz var gözümde hiç silinmeyen.
Bir ağlama sesi,
Ve,
Ve bir kırmızılık...
Hayır! uykuydu bunlar.
Uyku olsun ne olur!
Ben niye buradayım.
Ben neden kaçıyorum.
Kim koydu bu karanlığa bedenimi.
O yüz kime ait.

Önceden karanlığın dışını gezerdim.
Bir çocuk sesi duyardım.
Ağlayanlar kuş yavrularıydı galiba.
Su ses çıkarıyordu kendi başına, usulca akarak.
Bir mavilik ve parlaklık vardı üstünde.
Karanlığın sırrımıydı.
Ayaklarımı parçalayan demir teller hatırlıyorum.
Dev duvarları,
Bağıranlar vardı etrafımda,
Çığlıklar, bağırışlar
Ve sessizlik.

Her şey gitti
Bir tek mavilik kaldı yerinde.
Demirlerle ayrılmış ve bazen yok olan.