Bir Tek Kelimeye Hasret Kalan Adam

Geldim yedime başladım ezilmeye
Başladım horlanıp,itilip,kakılmaya
Çektim inkılap çilesini
Ordan oraya savruldum dost yüzlü hainlerin arasında

Acılar yavaş yavaş doluyordu içimde
Mutluluğun hasreti sarmış çıkmıyor içimden
Ama umutsuzluk sürüklüyor beni peşinden
Gelme diyorum geliyor derinden

Hiçbir derdimi aileme bile anlatamıyorum
Dertler deryasında boğulup gidiyorum
Beni kurtarın bile diyemiyorum
Sanki kelimeler boğazımda bir kördüğüm olup kalıyor

Yedimden yirmime kadar kimse dostum demiyordu
Bana kardeşim diye hitap etmiyordu
Yirmimde asker ocağına geliyordum
Ve bu kelimelere olan hasretim bitiyordu

Dostum,kardeşim dendiğinde duygulanıyordum
Derdimi belli-başlı şahıslara anlatıyordum
Onlarda beni yalnız bırakmıyordu
Arkalarından onlara dua ediyordum

Birgün şafakla birlikte bu dostluklarda bitecek
Hasretim dizi dizi yine birikecek
Bir an içinde olsa yüzüm güldü,gülecek
Ama ben bu dostlukları hep özleyecek