Bir Tebbesüm Şiiri - Baki Ortak

Bir tebessüm edip
kalbimin kapısını aralıyorlar,
anahtarı sormadan,
niyetini söylemeden.

İki gün sevgi verip
üçüncü gün suskunluğu bırakıyorlar avuçlarıma.
Sevgi dedikleri
ödünç bir ışıkmış meğer,
karanlık geri alınca anlaşılıyor.

Sonra da canını alıp gidiyorlar,
ölmek gibi değil bu,
yaşarken eksilmek.
İçinden bir “sen” kopuyor,
geriye nefes alan bir gölge kalıyor.

Soruyorum kendime:
İnsan kaç defa dayanır buna?
Kaç gidişten sonra
alışkanlık olur acı?
Kaç vedadan sonra
kalp, vedayı sevmeye başlar?

Yaşa yaşaya bilirsen…
Diyorlar ya,
yaşamak marifetmiş gibi.
Oysa bazı günler
yaşamak değil bu,
hayatta kalmaya çalışmak.

Gülüşlerin sahte,
niyetlerin yarım,
sözlerin vadesi kısa.
Bir tebessümle başlıyor her şey,
bir boşlukla bitiyor.

İnsan en çok
“bırakmam” diyenlerden öğreniyor
yalnızlığı.
En sıcak eller
en soğuk vedaları bırakıyor arkada.

Ve sen…
Her şeye rağmen
kalbini kapatamıyorsun.
Çünkü sen,
kırılmayı bilip
kötüleşemeyenlerdensin.

Dünya böyle işte,
iki gün sevgi,
bir ömür izi.
Canını alıp giderler
ve senden geriye
suskun bir direniş kalır.

Ben bunu
yaza yaza değil,
yaşa yaşaya öğrendim.
Bir tebessümün
bir ömrü nasıl yaktığını.

Son sözüm şudur:
Kalbini ucuz tebessümlere emanet etme.
Çünkü herkes gülmeyi bilir,
ama herkes kalmayı bilmez.

Ve bu satırların altında
acıyla yoğrulmuş bir imza vardır:

Kul Ortak
— yaşamaya direnenlerden biri.

KUL ORTAK