Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ah be Ablacığım. Kalıntıları geçmişe gömmekle, hatıralar geçmişe gömülemiyor ki. Zaten o zaman geçmiş geçmişe gömülürdü. Çok hoş şiirini zevkle okudum; can-ı gönülden tam puanla tebrikle ve listemde. Geçmişi gömemesek de, ezberimizden çıkarmamız dileğimle; yüreğin dert görmesin, kalemin daim olsun!
hayat işte...ne kocaman gülüşler sunar şaşarsın bazan... bazan da haksız acılar...
Şule Ersöz diyince hep kocaman tebessümler gelir aklıma benim.hep güçlü.hep dimdik. kaderine inat tebessümü seçen...
seni kocaman seviyoruz...ve sende kocaman bir gülümse olurmu ..
kalemin daim olsun.
Bu sipariş bir şiir değil yürekten yazılan şiir olmuş.
insanın kendisi ile barışık olması sorunlarını çözmesi demektir.
bir uzvu sorunlu olan insan çekinmeden sokakta gülümseyerek dolaşıyorsa
aşırı çirkin bir insan fotoğraf makinasına tebbessümle poz veriyorsa
gelecek aydınlık olmalı korkmadan yürümeli kaybedilen canlar kazanılan dostlarla telafi edilmeli
USTA KALEMİ KUTLUYORUM
Sevgili Başkan ...
Şiirih hikayesi malum dediğin gibi.güzel bir şiir olmuş.Yüreğine sağlık.Rabbim yüreğine ferahlık ihsan etsin.Dr.dediği gibi hobilerinle birazda haşı neşir ol ..şiir yazmak hakikaten güzel yoğunlaş.İnşşal gönlün ferahlar tatlı sözler güzel günler hep senin olsun.Yüreğinde ferahlık kaleminde kudret kulaklarında hep güzel söler işitmen dileğiyle.
bir tatlı söz bir gülümseme bir ibadet gibidir
insanın vazgeçilmezleri arasında teprikler
güzel bir şiir okuduğumu söyleyebilirim
bu anlamlı esere imza atan yüreğe selam olsun
tam puanımla saygılar sunarım
Sevgili Şule, şiirinde umutsuzluk uçurumunun kenarındaki insana, hayata dönüş reçetesini en gerçekçi şekilde yazmış. Başarıp umursamaz eda ile inadına yaşamak ve üretmekle meczupluk arasında tercih ikilemini anlatmış! Bize verilen rolü tamamlamak için irademizle eskileri yakmak yakışır.Kutluyorum...
sevgili kardeşim şiir bir harika olmuş eline koluna saglık herşeyi ile mükemmel
salim erben
Söz ver
Gülümse yarına
GÜLÜMSE GÖNLÜNÜ GÜLDÜRENE
Diz çöksün artık içindeki
Yalnızlık
BİR TATLI SÖZE....
Önceleri şiirlerinizi okudum; gerçekten çok güzel; o kadar çok ki kardeşlerimiz, karıştırdığım oluyor; bu yüzden hoş görün... Unutulmamak için sıkça paylaşımlarda bulunalım; bunda biraz fedakarlık gerekiyor... Bu asrımızda depresyon yaygın hale geliyor;kendinize daima telkinde bulunun, iç sıkıntıları geldiğinde temiz havaya çıkın, hiç olmazsa duruşunuzu değiştirin... Çokça dua edin, müzik dinleyin... Yaşamın gülümsediğini düşünün... Önünüzdeki gelecek güzel günlerin sevincini yaşayın... Hayatta acı ve tatlı olduğunu baştan kabul edip, acı ve tatlıya hazırlıklı olun... Doktor değilim ama görerek yaşayarak edindiğim notlar diyebiliriz... Depresyon ilaçlarının satışında önemli bir artış var... Bunları yazdım ama siz, öncelikle doktorunuzun önerilerini göz önüne alın, lütfen!..
Şiirinizin çok güzel akıcılığı var, kutluyorum... 10 puan... Antolojime... Her anınız sevinciniz olsun...
Yüreginizi içrenlikle kutlarom güzel dizelerrdi,emegine ilhamına sağlık. Herşey gönlünce olsun Sevgiler....
Uzun aradan sonra Şule dosttan şiir okumak.. hele böylesi gülümseme umut yüklü.. mutlu etti yüreğin dert görmesin
Bu şiir ile ilgili 79 tane yorum bulunmakta