Bir Tadımlık Şiir Olacak Vakit

Çok uzaklarda, belki de bir ağaç gölgeliğinde
Keskin rüzgârların göğsümüzü üşüttüğü derinliklerde
Yıldızların izdüşümlerini bıraktığı yerlerde
Cızırtılı bir taş plak ahesteliğiyle
Hayatı yudumlamak istiyorum şimdi
Bir kahvenin en son telvesinde

Ne insan sesi, ne hayatın garip keşmekeşi
Çoğalıp her dem ben kendi derinliğimde
Sevginin bakir sofrasını kurmalıyım kendime
Küçücük dereler akıp gitsin yine yanı başımdan
Avuç içleriyle karlar getirsin küçük çocuklar bana
Erken inen akşamlar olmasın, yanmasın ışıklar
Karlı dağ başlarında yalaz bir aydınlık olsun gün
Düşlerimi anlatayım çıplak dallardaki kuşlara

Çok şey eksiliyor ruhumdan, damarlarımda inceden bir ağrı
Kristal mevsimler tükeniyor, gönlümün bozkırında yılkılar
Gecenin mor yastığına vurup başımı uykulara dalsam
Yoktan var ettiğim bir yaşam öyküsüyle yuvarlansam
İhtiyar öyküler derleyecek benden sonrakilere de hayat
Bir tadımlık şiir olacak yine vakit, sonsuza dek de yaşasam