Bir Suçlunun Hikayesi Şiiri - Arzu Kureyşi

Çok yorulmuştum.
Yıllardır ellerime bağlanmış ipleri tutuyordum.
Ellerim kanıyordu bazen;
bir şey diyemiyordum.
Belki öyle yaşamak zorundaydım.
Belki…
Biraz korkuyordum.

Bir kere çığlık atmıştım.
Bir kere unutmak zorunda kalmıştım.
Ama ne duyan olmuştu çığlığımı,
ne de unutabilmiştim.

Bazen sesler duyuyordum:
Aşinaydılar ama bir o kadar da karanlık…
“Biz sana yardım ederiz,” diyorlardı.
Ben de inanmıştım hepsine.
Belki o zamanlar çocuktum,
belki çok acı çekmiştim.

Bir baktım,
kalbimin ipini içlerinden biri tutuyordu.
Yorulan,
arkasına bakmadan gidiyordu.
Her seferinde o kalıyordu.
Belki bilirdi giderse öleceğimi…
Belki çoktan anlamıştı
kalbimin artık ona ait olduğunu.

Ben ağladığımda o susardı.
Ben güldüğümde o biraz uzaklaşırdı.
Gece olunca,
ikimiz de karanlığa bürünürdük.
Ellerim kanadığında,
gözlerinden kan sızar gibi olurdu—
ama gözlerini hiç görmemiştim.
Belki görmediği için,
belki görmemesi gerektiği için.

Bir gün ona yalvarmıştım:
“Gözlerini görebilir mi gözlerim?” demiştim.
Görmüştüm.
Sonra...
kaybetmiştim.

Onu bulabilmek için
her yüzde gözlerini aramıştım.
Ama gözlerine benzer gözler yaratılmamıştı.
Bunu, gözlerini göremeyince anlamıştım.

Daha çok yorulmuştum.
Onu ararken
kendimi de kaybetmiştim.

Sonra ne mi oldu?
Her şey çirkinleşti.
Canım çok acıdı,
kalbim paramparça oldu.

Ben ne mi yaptım?
Kendi ellerimle
kalbimin parçalarını çıkardım.
Suskun bir toprağa gömdüm.
Üzerine dikenli bir gül bıraktım.

Sonra bedenime baktım:
Cansızdı.
Korktum.
Suçlu olduğumu anlarlar diye—
hemen yaktım cansız bedenimi.

Sonra…
yine o sesler geldi.
Yavaşça yaklaştım.
Doğup büyüdüğüm evden çıkıyordu...

“Neden ağlıyorsunuz?” diye sordum.
“Ölmüşsün,” dediler.

Bir kez daha sordum:
“Ölmüş müyüm?”
Yine dediler:
“Evet, ölmüşsün.”

Gülümsedim.
Mutlu oldum.
Kahkahalar attım.
Biraz daha mutlu oldum.
Sonra durdum.
Biraz da ağladım.
Ve en sonunda
Bir gölge olup karanlığa karıştım.