Bir Sonbahardır istanbul...

istanbul bir sonbahardır...
yapraklarından aciz ve cıplaktır
ancak her ücrasında binbir hüzün saklıdır...
dogmayı bilmeyen bir günesi vardır
egilmeye yüz tutan agacları
köle misali süründürülen yaprakları
sehri bunaltan yasakları
güzün ortasında denize özlem duyan martıları...
küreklerle bütünlesen salcılar
bogazı esır alan meraklı bakısları
kelebeklerin gece güneşi...
sokak lambaları...

eşkimsi bir tadı vardır yağmurun
saclarına dokundugunda yanarsın
yoksa bu bu damlalar,bu rüzgarlar
beni alıp götürür,
beni alıp süründürür
iste sen özlem duydugum baharsın...

bazen bir ses düser kulaklarıma
bazende bulutların arkasından bır yıldırım
demanı olmayan bır agrıdır bacaklarımdakı
içimdekı sıtmanın tebessümmü vurur yanaklarıma,
tühlerim dıken diken
gökyüzünün ışıltısına sarılırım
ve masum bır anne sevkatıyle ısınırım...
bir sonbahardır istanbul
burunlar kırmızı,alınlar mor
bu sehirde yasamak,
hele bu mevsımde aşk acısından yanmak
gercekten zor,
hemde cok zor...