Bir Sonbahar Yolculuğu

Yapraklar gördüm kara kuru. Ah rüzgâr. Ne çıkar
İhtiyar bir adam aynada arıyor yüzünü. Ne çıkar
Yaz günlerini taşıyor mezara güz denen tabut. Ne çıkar
Ve orman saçlarını döküyor oraya buraya. Ne çıkar

Ne çıkar akşamleyin çıksam pencereye. Yanımda gözlerim
Arayıp arayıp uzak bir bulutu. Biliyorum istemesem de yağmur
Yağacak günahlarımı. İşte ardımda çıplaklığım: yanıma otur:
Ey ben olan hüzünlü çocuk. Saçlarında gezinsin ellerim…

Ah! Şefkat: mevsimleri dipsiz kuyulara çeken serencam
Varsın kurusun ellerin. Bana yeter karanlık! O sonsuzluk atı…

Bakın! Güz de bitiyor işte! Yüzü solgun güneşin
Ayaklarını toprağa sokan o gökyüzü ayartması…