Bir Sonbahar Günüydü Şiiri - Kazım Çetin

Bir sonbahar günüydü
Sararan yapraklar
Dört bir yana savruluyordu
Sen gidiyordun
Benim yüreğim kanıyordu
Aldırmıyordun gözyaşlarıma
Rüzğar saçlarını savuruyor
Şiddetli sesiyle
Yakarışlarımı duymanı engelliyordu
Tıpkı yaprklarını kaybeden ağaçlar gibi
Kaderime boyun eğiyordum
Ağlıyordum
Rüzgar gözyaşlarımı savuruyordu
Trenden gelen siren sesleri
Gidişini haykırıyor
Sararan yapraklar bile
Benim gibi sana gitme diyordu

Bir sonbahar günüydü
Sessizdi kimsesizdi
Ortalıkta bir hüzün kol geziyordu
Giden vardı bu şehirden
Şehir ağlıyordu
Ben ağlıyordum
Giden trenin vogonlarını
Deliler gibi yumrukluyordum
Hasret tam o zaman düştü kalbime
Biran kalbim duracak sandım
Dakikalarca trenin arkasından koştum
Yetişemedim sana
Yetişemedim aşka
Oysa birşey söyleyecektim sana
Seni seviyorum gibi birşey
Birkez daha gitme diycektim

Bir sonbahar günüydü
Hasreti ilk tattığım gündü
Sessizdi, kimsesizdi
Terkedilmiş bir şehir
Ve rayların üzerinde bir adam vardı
yıkılmış, çaresiz ve yorgundu
Hızla gelen bir ten vardı İstesede duramazdı
Yıkılmış adama vurup geçti
Savrulan yapraklar adamın kanına yapıştı
Hayatında tek tattığı
Acı bir sevdaydı
Giden sevgili ruhunu aldı
Gelen trense canını
Bir sonbahar günüydü
Bir aşk için öldüğüm gündü

17/03/2001 ANKARA