Bir Sonbahar Günü Şiiri - Nizamettin Özel

Bir sonbahar günü,
Rüzgar esiyor hafif hafif.
Parkta bir kızla tanışıyorum,
Adı da Elif.

Banka oturmuşuz,
O konuşuyor, ben dinliyorum.
Hayat hikayesini anlatıyor;
Ben inliyorum.

Oda ağlıyor,
Anlatırken bir bir yaşadıklarını.
Ufak yaşta evlenmiş ve ayrılmış,
Çok özlemiş çocuklarını.

Önce güzelmiş her şey,
İçkiye başlamadan önce kocası.
Üç sene sonra dağılıvermiş,
O sıcacık yuvası.

Parasız pulsuz,
Aç geçirmiş birkaç seneyi.
Yaşı daha on dokuz olmuş,
Unutmuş gülmeyi.

Koca şehirde,
Kimi kimsesi yokmuş.
Karnın aç mı dedim,
Şimdilik tokmuş.

Bir lekeymiş,
Kötü kader hep peşinde.
Dedim nerde kalıyorsun,
Dedi: kim götürürse onun evinde...