Bir Sonbahar Avaresi Şiiri - Vedat Telhan

Şimdi gönül bir son bahar avaresi, dökülen yapraklarda hüzün izleri var,
Yağmurlar eski bir şarkıyı söyler gibi eksiltiyor bir şeyleri,
Bir şeyleri yeniden hatırlatıyor, kanatıyor bir yerleri,
Yüreğim üşüyor sonra, çocukluğum geliyor aklıma,
Kanayan dizlerimi hatırlıyorum düştüğümde,
Gülüşlerim vardı bir zamanlar benimde,

Benimde bilyelerim vardı cebimde,
İpini bıraktığım uçurtmaların izleri hala ellerimde,
Hayallerim vardı uyurken yastığımın altına sakladığım,
Bir sabah uyandığımda hiçbir şey yoktu yerinde,
Çok yersen çabuk büyürsün derdin ya hani,
Ben çok mu çabuk büyüdüm anne?
Boyum dertlerimi geçti mi şimdi?

Sahi benim bilyelerim nerede anne?
Peki ya hayallerim?
Hangi dolaba sakladın çocukluğumu?
Ne vardı sanki büyüdüm işte,
Gülüşlerim o masum çocuğun yanaklarında soldular,
Saklambaçlarım saklandığı yerde, düşlerim vurulduğu yerde kaldılar,
Küçükken dertler birkaç beden büyük gelirdi bana,
Ama şimdi tam üzerime oturdular,

Şimdi gönül bir son bahar avaresi, dökülen yapraklarda hüzün izleri var,
Biliyor musun anne? Bu sonbaharlar beni en çocuk yerimden vurdular...