Bir Sonbahar Akşamı Şiiri - Erbay Kara

Bir sonbahar akşamı
Başladım bu şiire
İçerimde ki kederle
Yaslayıp
İşaret parmağımı alnıma düşünüyorum
Çocuk sesleri ile dolu bahçe
Çocukluğumun seslerine benzemiyor
...........................................sesleri çocukların
Yada ben öyle zannediyorum
Usulca anne diyorum

Bir sonbahar akşamı
Başladım bu şiire
Tutunabileceğim son gün ışığı
Akıp gidiyor parmaklarımın arasından
Koca bir dağ alıyorum düşlerime
Gülüyor gelinciklerimin yüzü
Sonra boyunlarını büküyorlar nedense
Kırmızılarım ağlıyor
Nedenini bilemiyorum
Usulca anne diyorum

Bir sonbahar akşamı
Başladım bu şiire
Acıyla dökülüyor sözcüklerim
Bu son ağlatım olacak benim
Sesimin gizeminde ki
...............kırılmalara direniyorum
Usulca anne diyorum

Bir sonbahar akşamı
Başladım bu şiire
Ölümünün onuncu gününde annemin
Boğazımda birşeyler düğümleniyor
Kalkıp şu masadan
Şu odayı
Üç aşağı beş yukarı arşınlamalı
Su vermeli bütün çiçeklere yeniden
Artık gözlerimde ki bulutları gizlemiyorum
Usulca anne diyorum